Είναι μοναδική η ικανότητα του ανθρώπινου είδους να διαμορφώνει με συγκεκριμένο τρόπο το περιβάλλον στο οποίο διαβιεί. Αν η πραγματικότητα όπως την αντιλαμβανόμαστε, την προσλαμβάνουμε και την νοηματοδοτούμε είναι προϊόν πνευματικής εργασίας και δράσης ανά τους αιώνες, τότε είναι αδιαμφισβήτητα ο άνθρωπος που επινοεί και κατασκευάζει τις συνθήκες που τον περιβάλλουν, είτε σε πρακτικό είτε σε φαντασιακό επίπεδο. Η σύγχρονη τέχνη συχνά καταπιάνεται με τέτοιου είδους φαντασιακές συνθήκες, όπως οριοθετήθηκαν από τον μοντερνισμό∙ το ζήτημα της ουτοπίας είναι μία από αυτές τις συνθήκες.

Ως δημιουργός, ενδιαφέρομαι εκτενώς για το αισθητικό αποτέλεσμα που παράγει αρχικά η διάταξη και διαμόρφωση της ιδεολογική κατασκευής, στην συνέχεια η ακύρωση, και τέλος η ενδεχόμενη κατάρρευσή της. Αυτή η αφηγηματική πορεία, εκτιμώ πως εμπεριέχει μια σημαντική αντιστοιχία/αναλογία, σχετική με τον τρόπο που επενεργεί ο ίδιος ο χρόνος, ως συνθήκη και ως έννοια, στην δουλειά μου. Αναλογίζομαι πως κάθε ιδεολογική κατάσταση πρέπει να συνοδεύεται από την συνείδηση της επερχομένης φθοράς, πράγμα που γίνεται εμφανές όχι μονάχα στις ανεφάρμοστες ουτοπίες, αλλά στις περισσότερες ιδεολογικές συνθήκες εντός των οποίων υπάρχει δομικά το στοιχείο της αυτοαναίρεσης. Η καλλιτεχνική πρακτική μου ενσωματώνει σε μεγάλο βαθμό αυτό το συμπέρασμα, γι’ αυτό και στο κέντρο της τοποθετώ συνειδητά την έννοια της κατασκευής. Ξεκινώντας από την πράξη, περνώ προοδευτικά στην επινόηση. Η πρακτικής της παραγωγής – που είναι αναπόσπαστη διάσταση στα έργα μου – με οδηγεί αναπόφευκτα στα ζητήματα των κοινωνικών κατασκευών και εννοιοδοτήσεων του μεταμοντερνισμού. Βασισμένος σε αυτό το επιχείρημα, επιτρέπω στον εαυτό μου να απομακρυνθεί τόσο από τις, κατά την γνώμη μου, περιορισμένες δυνατότητες της παραδοσιακής γλυπτικής, όσο και από το αρκετά κοινότυπο πλέον πεδίο των εγκαταστάεων, αφού μετατοπίζω το κέντρο βάρους από την μοναδικότητα του έργου τέχνης, στην ερεθιστική συνθήκη της επινόησης και την διαδικασία της συνθετικής παραγωγής.

Ανέκαθεν μου προκαλούσε αξιοθαύμαστο ενδιαφέρον ο κινηματικός χαρακτήρας των ρευμάτων στις αρχές του 20ου αιώνα και η άρνηση της παραδεδομένης εικόνας του κόσμου. Ειδικότερα, στο κίνημα της Ρωσικής Πρωτοπορίας εντοπίζω, μελετώ και εξερευνώ το ουτοπικό όραμα που φυσικοποιείται στην επιχείρηση κατασκευής ενός νέου κόσμου, όπως δομείται σημειολογικά ανάμεσα στις μακέτες και τα προσχέδια, την γεωμετρική οργάνωση, την επιλογή και την χρήση του χρώματος.

Το παρελθόν διακρίνεται σαν ορίζοντας γεγονότων στην δουλειά μου κάνοντας ορατά τα όσα έχουν προηγηθεί του αντικειμένου, την ίδια στιγμή που το έργο δρα με αυτονομία στο παρόν. Παραδειγματικά, στην περίπτωση του how to demolish a memorial (2017), ένα κοντάρι σημαίας φτιαγμένο από δέσμες σπίρτων, βρίσκεται ενεργά σε αναμονή για την σπίθα που θα πραγματώσει τον τίτλο του έργου. Με αυτόν τον τρόπο, ο χρόνος βρίσκεται στο προσκήνιο της πρακτικής μου και η εκάστοτε κατασκευή αποκτά δραματικά έναν επιτελεστικό χαρακτήρα.

Με τον ίδιο τρόπο που η πραγματικότητα μπορεί να νοηθεί σαν μια επισφαλής συνθήκη και άρα ως ένα σχετικά εύθραυστο κατασκεύασμα, μπορούμε να την χαρακτηρίσουμε συγχρόνως ως μια συνεχή αναδιαμόρφωση και ανακατάταξη πλαισίων, με τρομερή δυναμική που προκύπτει απ’ την αέναη κινητικότητα. Αν το ανθρώπινο ον είναι ένα ον-τεχνίτης, σκέφτομαι πως η συνείδηση της κατασκευαστικής του ικανότητας έχει ξεπεραστεί από την ταχύτητα και την ορμή της τεχνολογικής εξέλιξης και με το έργο μου καταλήγω τελικά να επιχειρώ μια σχεδόν φιλοσοφική προσέγγιση του κόσμου ως σύνθετη, πολύπλοκη και πολυεπίπεδη κατασκευή, που βρίσκεται υπό συνεχή διαπραγμάτευση και διαμόρφωση.

Ιστοσελίδα του καλλιτέχνη