Ο Γερμανός καλλιτέχνης γνωστός στο κοινό μέσα από τα φωτογραφικά έργα που αποτελούνται από πολλαπλές επιφάνειες της ίδιας εικόνας προσδίδοντας στην εικόνα γλυπτικές ποιότητες, παρουσιάζει τη νέα ενότητα της δουλειάς του.

Ποιά η αντίδραση του θεατή όταν μία δισδιάστατη εικόνα μετατρέπεται σε ένα τρισδιάστατο φωτογραφικό αντικείμενο; Η αντανακλαστική σχεδόν πρώτη αντίδρασή του, χαρακτηρίζεται από την έκπληξη, που πάντοτε συνεπάγεται η διαφορετική χρήση ενός μέσου που είναι συνυφασμένο με έναν συγκεκριμένο τρόπο αναπαράστασης. Αυτήν τη διαδέχεται η εντατική παρατήρηση, καθώς μέσα από το υπαινισσόμενο παιχνίδι των ψευδαισθήσεων που δημιουργεί η τεχνική του δημιουργού διευρύνονται τα όρια της εικόνας, καλώντας το θεατή να τα ανακαλύψει. Πρόκειται για μία διαδικασία που παραπέμπει στη παιγνιώδη περιέργεια που εξάπτεται, όταν κανείς βλέπει το τρικ ενός μάγου: ενώ γνωρίζει ότι αυτό που συμβαίνει μπροστά του δεν είναι πραγματικό, θέλει να γνωρίσει περισσότερα για τον τρόπο που αυτό γίνεται, να το ξεσκεπάσει.

Οι εικόνες που κατασκευάζει ο Michel Lamoller ξεπηδούν μέσα από αυτό το πεδίο, όπου η φωτογραφία λειτουργεί ως υλικό προς κατασκευή, αντικειμένων και ψευδαισθήσεων. Άλλοτε πλαισιωμένες, δημιουργώντας περισσότερη θεατρικότητα, καθώς λειτουργούν ως μικρές μακέτες καθημερινών σκηνών, και άλλοτε τοποθετημένες ελεύθερες στο χώρο με στόχο να προσομοιάζουν πραγματικά αντικείμενα. Και στις δύο περιπτώσεις οι εικόνες του προκαλούν ερωτήματα αναστοχασμού καθώς δημιουργούν ένα μικρό σκηνικό, αλλάζοντας στιγμιαία την κλίμακα ανάμεσα στο θεατή και στην εικόνα, ενώ λειτουργούν με έναν παράδοξο τρόπο ορίζοντας έναν κόσμο τόσο βαθύ και παράλληλα τόσο επιφανειακό.

Οι πολλαπλές στρώσεις της εκτυπωμένης εικόνας μετατοπίζουν την προσοχή από το περιεχόμενο της εικόνας στο υψηλό επίπεδο δεξιοτεχνίας που επιδεικνύουν τα φωτογραφικά γλυπτά και στις νέες νοηματικές σχέσεις που αυτά υπαινίσσονται: ένα παράθυρο ξεπροβάλλει μέσα από τον τοίχο, παίρνοντας μία θέση λοξή για να μπορέσει να ξεδιπλώσει τον κόσμο που απλώνεται πίσω του, ένα τμήμα ενός καλοριφέρ μοιάζει να βρίσκεται μέσαστον τοίχο, το γυαλί μιας κορνίζας μοιάζει σπασμένο χωρίς αυτό να έχει ποτέ συμβεί. Η προοπτική γίνεται εύπλαστη, τα αντικείμενα ανακατασκευάζονται και ο χώρος ανανοηματοδοτείται. Και έτσι εμφανίζεται και το ερώτημα: άραγε κανείς εισέρχεται σε αυτόν τον κόσμο ή θα μπορούσε ήδη να τον κατοικεί; Το έργο του Lamoller προκαλεί τον θεατή να ελέγξει τα όρια ανάμεσα στο φανταστικό και το πραγματικό και να εξερευνήσει το βάθος του κόσμου του.