Μαθητής του Λάκη Πατρασκίδη  και του Παναγιώτη Τέτση ο Κωνσταντίνος Μίχαλος αποφοίτησε με άριστα από την ΑΣΚΤ το 1992. Η νέα του δουλειά, με επίκεντρο τον άνθρωπο, μας οδηγεί σε πνευματικούς δρόμους, σε υπόγειες διανοητικές διαδρομές, σε φαντασιακούς χώρους που άπτονται του ασυνείδητου.

Η Ιστορικός Τέχνης – Μουσειολόγος Μαρίνα Κανακάκη σημειώνει στο κείμενο εισαγωγής του καταλόγου της έκθεσης: » (… )Η Τέχνη αρθρώνει συμβολικές έννοιες με την χροιά μιας εσωτερικής φωνής της οποίας οι αποχρώσεις προϋπάρχουν των περιγραφικών λέξεων. Εκεί τα «εννοώ» ταυτίζονται με χρωματικές αισθήσεις και συνθετικούς παλμούς. Έτσι και η ηχώ του μυστηριώδη ψυχισμού του Κωνσταντίνου Μίχαλου φωλιάζει στις οπτικές φράσεις της συναρπαστικής ζωγραφικής του, προσφέροντας «κουβέντες-ομολογίες» σε προσηλωμένα μάτια. (…). Αφομοιωμένες εικαστικές περιοχές του «Κάτω Πάνω» και του «Πίσω Μπροστά»… Επιμηκυμένο αισθαντικό περιβάλλον… Σύνορα πουθενά σ’ αυτό τον επεκτατικό παράδοξο εξπρεσιονισμό, χωρίς κραυγαλέα χρώματα αλλά με αινιγματικά μοβ και μαύρα, βαθιά κόκκινα και μπλε.

Δυναμικές χειρονομίες, που όμως έχουν χάρη και φινέτσα… Χαλιναγωγημένες εκρηκτικές εικόνες… Αδιάλειπτα, ο Χώρος – Χρόνος του Παραδόξου τροφοδοτεί την Πραγματικότητα με παλλόμενες ποιητικό-μεταφυσικές συχνότητες. Εκεί όπου οι διαστάσεις διογκώνονται και οι αποστάσεις σχετικοποιούνται, πρωτάκουστες προοπτικές σχεδιάζονται με αλλιώτικα σχήματα γεννώντας νέες φόρμες. Παράλληλα μηνύματα «αποκτούν Αλήθεια» όταν μια εικαστική έρευνα ουσιαστικά συνδέεται με την μελέτη της ψυχής. (…). Όταν απελευθερωμένοι σαν τον Κωνσταντίνο Μίχαλο και μόνοι στις λεωφόρους του πνευματικού ουράνιου τόξου μας, θα ψάχνουμε πια ένα παγκάκι-συμπέρασμα για να συνοψίσουμε το προσωπικό χρωματολόγιό μας, τι αρμονικές ισορροπίες θα έχουμε πετύχει; Ένα είναι σίγουρο. Στον μακρόσυρτο δρόμο του γνώθι σαυτόν, πιο ταπεινοί και σοφοί, θα αντικρίσουμε την εκτυφλωτική ακτινοβολία του κατεξοχήν Παραδόξου: πρέπει να χαθείς εξολοκλήρου για να βρεθείς ξανά.