Πλησιάζουν της Άνοιξης τα πουλιά,
ο χειμώνας ακόμα παραμονεύει,
και οι βραδιές της παγωνιάς,
χιονίζοντας απαλά.

Marzanna, Marzanna,
του χειμώνα ερωμένη,
σήμερα του νερού το βυθό θα συναντήσεις
και του χειμώνα τα τέλη.

Φύγε με τον πάγο μακριά,
Μακριά στα πιο απόξενα νερά,
Ας την σε εμάς να έρθει
πιο κοντά – η αφράτη Ανοιξιά

(Μεταφρασμένο Πολωνέζικο παιδικό τραγούδι, Marzanna )

Κατά τα τέλη του κάθε χειμώνα τα παιδιά μαζεύονται στη κοντινότερη λίμνη για να βυθίσουν τη Marzanna, σηματοδοτώντας την έναρξη μιας καινούργιας άνοιξης. Οι κούκλες Marzanna, όντας αντιπροσωπευτικές της Βαλτικής και Σλαβικής θεότητας των εποχιακών ιεροτελεστιών, έχουν σα μοναδικό σκοπό κατασκευής τους την ίδια τους τη καταστροφή. Κοινότητες της Ανατολικής Ευρώπης συγκεντρώνονται τη πρώτη μέρα κάθε άνοιξης για να δημιουργήσουν το δικό τους ομοίωμα, μέρος μιας λαϊκής παράδοσης που έχει διατηρηθεί μετά από τόσο χρόνο.

Οι κούκλες είναι υφασμένες από άχυρο, διακοσμημένες με λευκό ύφασμα, κορδέλες, περιδέραια, λουλούδια, κουκουνάρια, μικρά κλαδιά και κομμάτια σπάγκου. Παρομοίως, στις κουρτίνες της Zoe Paul οι χάντρες, κατασκευασμένες από πηλό, είναι χειροποίητα οργανωμένες σε ομάδες αποσκοπώντας στο να φέρουν το κόσμο μαζί σε μια διαδικασία παράδοσης και διαλογισμού. Οι αξιοποίηση παλιών υλικών και τεχνικών κατασκευής, οδηγείτο απο τις εξής λειτουργίες: η Marzanna μουσκεύει και βυθίζεται στο νερό, ο πηλός ψήνεται, η κλωστή περνιέται και ύστερα ακολουθεί η διακόσμηση με χάντρες. Η Marzanna έχει μετατραπεί σε ένα σύμβολο ῾῾ελατό᾽᾽, πιά απελευθερωμένο από την ιστορική και ιερή της σημασία. είναι ένα μέσο έκφρασης μυθολογιών, προσωπικών του καθενός, και μια προσωποποίηση καινούργιων αρχών. Η ετήσια λειτουργία ύφανσης αυτής της κούκλας αντικατοπτρίζεται στα μοτίβα της Faye Wei Wei τα οποία, απο τη μία θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως συνεχή και επαναλαμβανόμενα, από την άλλη, καινοτόμα και μεταλλασσόμενα. Η τρομακτική baba jaga μάγισσα καθώς και οι ευφάνταστες πριγκίπισσες και ιππότες είναι στοιχεία εμπνευσμένα από την ίδια Μεσαιωνική-και-φαντασιακή σφαίρα, ανανεωμένα και εξατομικευμένα απο τους δημιουργούς τους.

Τα έργα της Wei Wei και της Paul συμμετέχουν στην οπτική ύφανση των ατομικών τους αφηγήσεων. Οι δουλειές παραπέμπουν και σε πρακτικές αλλά και οπτικές ιστορίες, αναπτύσσοντας μια γλώσσα που συνδυάζει παρελθόν και παρόν, ῾῾τότε᾽᾽ και ῾῾τώρα᾽᾽. Οι διάλογοι μεταξύ των έργων, παρόλα αυτά, ενώ υποκινούνται μέσα στο χώρο της γκαλερί παραμένουν ανολοκλήρωτοι. Οι κεραμικές κεφαλές της Paul είναι διάσκορπα εκτιθέμενες μέσα στο χώρο, κρεμασμένες ψηλά και τραγουδώντας τον χωρίς-λόγια διάλογό τους: αϊ αϊ, οϊ, αου, εα. Οι ήχοι παραμονεύουν μέσα στο χώρο, μεταφορικά αντηχώντας από έργο σε έργο της Wei Wei: γελωτοποιοί, αχοινοί, μονάρχες και φίδια. Οι φιγούρες επιπλέουν στο καμβά, η επιφάνεια του οποίου θυμίζει μάζα νερού. νερό στο οποίο οι εικόνες αναδύονται και επανεμφανίζονται από αβέβαια βάθη. Η Marzanna, εν τέλει, οδηγείτο μέσα απο την πόλη πρως την αναπόφεκτη της πτώση.

Όταν πιά εκτυλιχθούν αυτές οι αφηγήσεις και η Marzanna έχει πιά πλήρως βυθιστεί, μονάχα ίχνη συμβόλων παραμένουν για να καθοδηγήσουν μια οποιαδήποτε διεξερεύνηση.