«Everything signs its name»

Ομαδική Έκθεση Εικαστικών σε επιμέλεια Ευαγόριας Δαπόλα

Η εμπειρία μπορεί να είναι ένας αναξιόπιστος μάρτυρας, καθώς η θέση μας στο τοπίο της ύπαρξης δεν είναι «αποκομμένη» από το  σύνολο. Οι αναμνήσεις και οι γνώσεις πρέπει να ανασκαφούν είτε από το επίπεδο των ιδεών μας είτε από κάποιου είδους υλική  υπόσταση. Αναζητούνται σε μικροσκοπικά ίχνη, σε ελάχιστα στοιχεία, σε μικροσκοπικές στιγμές, που οικοδομούν την κατανόησή μας  για τον κόσμο γύρω μας. Ωστόσο, ελάχιστα τους δίνουμε σημασία. Φαίνεται να ξεχνάμε ότι κάθε μικροσκοπικό κομμάτι, κάθε ελάχιστο  μέρος και η πιο απαλή χειρονομία, ενσωματώνουν το σύνολο σε μια συγκεκριμένη σύνδεση μέσα σε αυτό. Πότε οι υπογραφές έγιναν επιβεβαίωση της παρουσίας μας;

Η έκθεση "Everything Signs Its Name" φέρνει κοντά τις πολυσχιδείς πρακτικές εννέα εικαστικών και δίνει έμφαση στο συνηθισμένο ως ένα ισχυρό εργαλείο κοινωνικο-οικολογικού και πολιτισμικού προβληματισμού. Η έννοια του «Infraordinary» / υπό-κανονικού, όπως την εισήγαγαν οι Paul Virilio και Georges Perec, επιδιώκει να εξερευνήσει τις συνήθεις και παραγνωρισμένες πτυχές της καθημερινής ζωής, τις μικρές, σχεδόν αόρατες στιγμές που συνθέτουν τον ιστό της εμπειρίας μας και διαμορφώνουν την αίσθηση του εαυτού μέσα στον κόσμο.

Σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται από ραγδαίες παγκόσμιες μεταβολές, από κλιματικές κρίσεις, πανδημίες και  τεχνολογική υπερφόρτωση, η έκθεση μετατοπίζει την εστίαση από το μεγαλειώδες στο καθημερινό. Πρόκειται για μια  επίκαιρη εξερεύνηση του πώς οι παραγνωρισμένες λεπτομέρειες της ρουτίνας, μας αποκαλύπτουν βαθιές αλήθειες για το  ποιοι είμαστε και πώς ζούμε.

Η έκθεση παρουσιάζει έργα των Anna Gonzalez Noguchi, Δανάης Ιώ, Μαρίνας Κασσιανίδου, Φάνου Κυριάκου, Χρήστου Κυριακίδη, Αριστοτέλη Μοχλούλη, Πάνου Προφίτη, Κωνσταντίνου Ταλιώτη και Δημήτρη Ταμπάκη, αναδεικνύοντας τη δύναμη της προσωπικής οικειότητας μέσα σε ευρύτερα πολιτιστικά, κοινωνικά, πολιτικά, κοινοτικά και αρχιτεκτονικά πλαίσια. Είναι μια ευκαιρία να ξαναβρούμε  επαφή με όλα όσα απορρίπτουμε ως αυτονόητα και να ανακαλύψουμε εκ νέου όλα όσα μας μιλούν ήδη.

Η έκθεση γίνεται ένας τόπος επανασύνδεσης με ό,τι συχνά προσπερνούμε: τις απαλές χειρονομίες, τις ανεπαίσθητες εικόνες, τις μικρο-περιπτώσεις που διαμορφώνουν τη συλλογική και ατομική μας εμπειρία. Διερευνώντας πώς αυτές οι στιγμές λειτουργούν ταυτόχρονα ως πνευματικό περιβάλλον και πολιτισμική εικόνα, η έκθεση φέρνει στο προσκήνιο σχεσιακές πρακτικές που συνδυάζουν τη χωρική αίσθηση με ψυχικές τοπογραφίες, ανοίγοντας τις αποθήκες των καθημερινών, συνηθισμένων αναμνήσεών μας. Μέσα από διαφορετικά μέσα, οι καλλιτέχνες προτείνουν μια ποιητική ανάγνωση της οικειότητας και της μνήμης, φέρνοντας στο προσκήνιο την εύθραυστη αλλά γόνιμη σχέση μεταξύ ύλης, χρόνου και αντίληψης. Έτσι, η έκθεση γίνεται μια ευκαιρία να ασχοληθούμε σε βάθος με ό,τι μας περιβάλλει, είτε πρόκειται για φυσικό, νοητικό,  συναισθηματικό, ψηφιακό, δομικό, συνηθισμένο, αλλά πάντα τόσο συνηθισμένο, που δεν του δίνουμε πια σημασία.