Η γκαλερί DEPO DARM παρουσιάζει την καινούργια ομαδική έκθεση με τίτλο “Imposing Sensitivity”.

Ηπαρούσα έκθεση επικεντρώνεται στο συναίσθημα και στον τρόπο με τον οποίο οι καλλιτέχνες αναδεικνύουν την έννοια της ευαισθησίας μέσα από το έργο τους. Σε μια εποχή όπου η τεχνητή νοημοσύνη έχει πλέον καθιερωθεί και η αίσθηση αποξένωσης στον σύγχρονο άνθρωπο εντείνεται, η τέχνη λειτουργεί ως μέσο ενίσχυσης της κοινωνικής συνείδησης και ευαισθησίας.

Οι συμμετέχοντες καλλιτέχνες ερευνούν πώς το προσωπικό και συλλογικό βίωμα μεταφράζεται σε εικόνα, ύλη και μορφή, θέτοντας στο επίκεντρο το ερώτημα: πώς η τέχνη μπορεί να καλλιεργήσει την ενσυναίσθηση, την κοινωνική  ευαισθησία, την ανθρώπινη σύνδεση;

Μέσα από ένα ευρύ φάσμα τεχνικών και υλικών, η έκθεση αποτυπώνει διαφορετικές οπτικές γύρω από τον ρόλο του συναισθήματος στην καλλιτεχνική πράξη. Κάθε έργο “προκαλεί” τον θεατή -όχι μόνο αισθητικά, αλλά και στοχαστικά- προσκαλώντας τον σε μια πιο ουσιαστική, βιωματική εμπειρία τέχνης.

Επιμέλεια: Σωτηρία Λανάρα

Στη ζωγραφική της Μαρίας Βύρρα, οι εικόνες οργανώνονται γύρω από οργανικές μορφές, νεκρές φύσεις, αποσπασματικά αντικείμενα και συμβολικές φόρμες, τοποθετημένες σε ήρεμα, ουδέτερα περιβάλλοντα. Η αποσύνδεσή τους από τον πραγματικό χώρο λειτουργεί ως εργαλείο απομόνωσης της πληροφορίας, επιτρέποντας τη συγκέντρωση στην καθαρή μορφοπλασία και στη δύναμη της εικόνας.  Συχνά, τα έργα της αντλούν έμπνευση από τοπία ησυχίας, μέσα στα οποία παρεμβάλλονται σύμβολα που λειτουργούν ως φορείς νοημάτων και εσωτερικών αναφορών. Εστιάζει στην παράσταση αυτών των συμβόλων, στην υλικότητα και στην πειθαρχία της φόρμας, μετατρέποντας το χρώμα σε γλώσσα του συναισθήματος. Μέσα από τη στατικότητα και τη σιωπή επιδιώκει την ισορροπία ανάμεσα στη δύναμη και την ευαισθησία, επιτρέποντας στην εσωτερική ενέργεια του έργου να αναδυθεί με ήρεμο αλλά επιβλητικό τρόπο.

Ο Δημήτρης Γερούκαλης επαναφέρει την αισθητική ενός περασμένου αιώνα, μεταφράζοντάς την στα αισθητικά πρότυπα του σήμερα. Μέσα από αυτή τη διαδικασία, επιχειρεί να επιβάλει ή ίσως να αναδείξει μια ευαισθησία που μοιάζει να έχει χαθεί στον σύγχρονο οπτικό πολιτισμό. Η «ευαισθησία» δεν λειτουργεί ως αδυναμία, αλλά ως πράξη αντίστασης απέναντι στην ψυχρότητα και την ταχύτητα της εποχής. Η λαογραφία, ως πεδίο που ενώνει το προσωπικό με το συλλογικό, αποτελεί κεντρικό άξονα στη δουλειά του. Μέσα από τα θραύσματα της καθημερινότητας, τα μοτίβα, τα υλικά και τις αφηγήσεις του παρελθόντος, επιχειρεί να ανασυνθέσει μια αισθητική μνήμη που παραμένει ζωντανή. Αυτά τα ίχνη δεν ανήκουν αποκλειστικά στην ιστορία, αλλά επιμένουν να διαμορφώνουν το παρόν μας άλλοτε ως υπόγειες αναφορές, άλλοτε ως συνειδητές επιλογές μορφής και ύφους. Το έργο του επιδιώκει να γεφυρώσει την παράδοση με τη σύγχρονη αντίληψη του ωραίου, δημιουργώντας έναν χώρο όπου το παλιό και το νέο συνυπάρχουν. Μέσα από αυτή τη συνάντηση, αναδύεται μια νέα, «επιβεβλημένη» ευαισθησία· μια υπενθύμιση ότι η αισθητική, ακόμη κι όταν μετασχηματίζεται, παραμένει φορέας ταυτότητας, μνήμης και συναισθήματος.

Για τον Διονύση Παππά η καταγραφή των συναισθημάτων είναι μια διαρκής πρακτική. Στη καθημερινή του ζωή κρατά σημειώσεις από σκέψεις, εικόνες και πράγματα που του προκάλεσαν εντύπωση. Έτσι και το έργο του δεν είναι αποκομμένο από αυτά τα συναισθήματα, καθώς κυκλοφορούν στη σκέψη του και μετουσιώνονται σταδιακά σε σχέδια που αγγίζουν ενίοτε το ανοίκειο και το φαντασιακό, την παραμόρφωση και την ασχήμια, που λειτουργούν ως αντανάκλαση των συναισθημάτων που αφουγκράζεται από την επιθετικότητα των ανθρώπων -μιας επιθετικότητας που ενισχύεται ως  ιδεολογική τάση μέσα από τον συντηρητισμό που αναδύεται στην εποχή μας. Το χαρτί, ως βασικό υλικό στο έργο του, λειτουργεί σαν ο καμβάς των παιδικών σχεδίων και η ευαλωτότητα του υλικού συνυφαίνει τη φθαρτότητα με το εφήμερο. Η δουλειά του εστιάζει στη μεταμόρφωση και τη ρευστότητα του κόσμου, του χρόνου και των πραγμάτων, στον επαναπροσδιορισμό των εννοιών του άφθαρτου, της εξουσίας και της συνάντησης με τον «άλλον». Αναζητά το νόημα μέσα σε έναν κόσμο μεταβλητό και εφήμερο. Χρησιμοποιεί συχνά το παρελθόν ως σημείο αναφοράς για τη διαμόρφωση μιας σύγχρονης αφήγησης και οραματίζεται την απελευθέρωση από τους περιορισμένους ορίζοντες του «παλαιού κόσμου», την αναγέννηση της ανθρώπινης σκέψης μέσα από τις αισθήσεις και τα ένστικτά μας, αναγνωρίζοντας πως η γνώση και η εμπειρία μας είναι βαθιά υποκειμενικές και συνειδητά κατασκευασμένες.

Η Μυρτώ Σακκά προσεγγίζει την ευαισθησία ως αρχέγονη δημιουργική δύναμη. Μέσα από πύλες, ρωγμές και μεταβάσεις σε αθέατες διαστάσεις, τα έργα της μεταμορφώνουν το τραύμα και τη μνήμη σε πράξη αφύπνισης. Η ευαισθησία γίνεται το όργανο που αποκαλύπτει τα αόρατα στρώματα της ύπαρξης, εκεί όπου η μορφή συναντά το πνεύμα και το φως αγγίζει την εσωτερική γεωμετρία του εαυτού. Το έργο της Μυρτούς Σακκά συγκροτεί ένα ιδιότυπο εικαστικό πεδίο, όπου ο μυστικισμός, η πνευματικότητα και η πληθώρα συμβολισμών συναντούν την αρχαιότητα, την ιστορική μνήμη και την κοσμική τάξη. Οι συνθέσεις της, που συχνά παραπέμπουν σε μηχανικές μορφές, αναπτύσσουν μια διακριτή οπτική αφήγηση, δομημένη μέσα από καθαρά χρωματικά πεδία, γεωμετρική αυστηρότητα και έντονη σημειολογική διάθεση. Κάθε έργο λειτουργεί ως σκηνή αποκάλυψης, όπου η σχεδιαστική ακρίβεια συνυπάρχει με την αινιγματική γλώσσα και τα οπτικά παράδοξα, αποκαλύπτοντας έναν εσωτερικό χρησμό. Η ζωγραφική της καθίσταται τόπος αφύπνισης και ενσώματης περισυλλογής. (κείμενο: Αντιγόνη Καψάλη Ιστορικός τέχνης, Ανεξάρτητη επιμελήτρια, Εικαστικός)