Από μικρή ένιωθα την ανάγκη να αγγίζω καθετί που θέλω να εξερευνήσω και να συνδεθώ μαζί του. Έτσι γνώρισα τον κόσμο γύρω μου, και με αυτό τον τρόπο τον μεταφέρω στην τέχνη μου. Οι υφές σε οτιδήποτε δημιουργώ με κρατούν σε μια μόνιμη σύνδεση με τη φύση. Είναι ένα σημαντικό κομμάτι της προσωπικής μου καλλιτεχνικής διαδικασίας που με κρατάει σε αυτή την παιδική περιέργεια του να θέλω να συνεχίζω να ανακαλύπτω καινούργιους κόσμους.

Το πλαστικό και το ύφασμα, τα δυο υλικά που συνδέονται σε αυτή την έκθεση, αποτελούν ένα πάντρεμα που προκύπτει από τη δική μου ενασχόληση τα τελευταία δυο χρόνια με το πλαστικό. Ξεκινώντας το μεταπτυχιακό μου στη βιωσιμότητα μέσω της τέχνης και γνωρίζοντας ότι το πλαστικό σαν υλικό βρίσκεται παντού γύρω μας, ήθελα να του δώσω μια άλλη διάσταση. Έτσι ξεκίνησα να το μαζεύω από όπου μπορούσα. Ύστερα σιδέρωνα την ποσότητα που μάζευα και τους έδινα μια νέα ύφη, όμοια ενός σκληρού υφάσματος. Όλη αυτή η διαδικασία με ενεργοποιούσε με τρόπους που δεν περίμενα. Άρχισα να δίνω ακόμα περισσότερη προσοχή στα χρώματα, να φαντάζομαι το πώς θα δείχνουν μόλις σιδερωθούν και να βιώνω πραγματική χαρά όταν κάποιος μου δίνει τα πλαστικά του. Κάπως έτσι γεννήθηκε η ιδέα αυτής της έκθεσης. «Το σκουπίδι του ενός, ο θησαυρός του άλλου». Αυτή η φράση κλείνει μέσα της το δικό μου βίωμα.

Το δεύτερο υλικό που το συμπληρώνει είναι το ύφασμα. Συνηθίζω να μαζεύω μεταχειρισμένα υφάσματα και να τα ράβω μεταξύ τους, όμως κοιτάζοντας μια μέρα τα ήδη σιδερωμένα πλαστικά με κάποια υφάσματα δίπλα, μπόρεσα να δω την ομοιότητα τους, μέσα από τις διαφορές τους. Μέσα από αυτή τους την ένωση, το μήνυμα δεν παραμένει μόνο στο ανθρώπινο αποτύπωμα στον πλανήτη και την υπερκατανάλωση των υλικών. Αντίθετα προτρέπει τον θεατή να έρθει κοντά στο υλικό, να το αγγίξει, να το συγκρίνει, να το νιώσει. Να δει πως μπορούν υλικά και αντικείμενα που εκείνος θεωρεί πλέον άχρηστα να αναγεννηθούν μέσα από διαφορετικές οπτικές.

Το τι θεωρείται τελικά «άχρηστο» ή «σκουπίδι» και το τι «θησαυρός» εξαρτάται από το άτομο που το κοιτάει.