Με έργα των Ιλεάνα Αρναούτου και Ισμήνη Κινγκ, Νικόλας Βεντουράκης, Πάκυ Βλασσοπούλου, Βαλεντίνα Μπαρτολίνι, Νικόλ Οικονομίδου, Βασίλης Παπαγεωργίου, Γιώργος Σταμκόπουλος. Επιμέλεια Ολυμπία Τζώρτζη.

Εγκαίνια : 30 Μαΐου 2025, 7 – 10 μμ
30 Μαΐου – 26 Ιουλίου 2025

Μετρούσαμε άραγε όλοι τα παιδικά μας καλοκαίρια με βάση το πόσο παγωτά φάγαμε — ή είναι κάτι «μεσογειακό»; Θυμάμαι αμέτρητα παιδιά σκορπισμένα στις παραλίες της Ελλάδας, να παίζουν κάτω από τον ήλιο, να μιλάνε, να μετράνε και να «ανταγωνίζονται» για το ποιος έφαγε τα περισσότερα παγωτά. Εγώ πάντως ξεκάθαρα νικούσα τον αδερφό μου. Τώρα που το σκέφτομαι, δεν ξέρω αν ήταν η αθωότητα της εποχής, το ξέγνοιαστο πνεύμα των αρχών του ’90 ή απλώς το γεγονός ότι ήμασταν παιδιά — αλλά το καλοκαίρι τότε είχε μια άλλη μαγεία. 

Η Callirrhoë παρουσιάζει με χαρά την έκθεση Sunny Side Up, μια ομαδική παρουσίαση επτά σύγχρονων καλλιτεχνών που εκπροσωπούνται από την γκαλερί, καθένας και καθεμία με μια προσωπική και κριτική ματιά πάνω στο μεσογειακό καλοκαίρι, αντλώντας από βιωματικές, ενσώματες εμπειρίες.

Η έκθεση αγγίζει τη νοσταλγία—εκείνες τις εικόνες του ήλιου, της θάλασσας και του παγωτού—ενώ ταυτόχρονα αναμετριέται με τις μεταβαλλόμενες συνθήκες του παρόντος. Μέσα από ποικίλες καλλιτεχνικές πρακτικές, τα έργα εξερευνούν την ένταση ανάμεσα στην επιθυμία και την ευθραυστότητα: τις επιπτώσεις του υπερτουρισμού, την επιταχυνόμενη κλιματική κρίση και την εύθραυστη ισορροπία ανάμεσα στην απόλαυση και την περιβαλλοντική επισφάλεια. Το Sunny Side Up μάς καλεί να σταθούμε σε αυτή τη διττότητα—να νιώσουμε τη ζεστασιά του ήλιου, αναγνωρίζοντας παράλληλα την έντασή του.

Παράλληλα με την ομαδική έκθεση, η One Work Show Series  επιστρέφει με ένα νέο σώμα δουλειάς της Εσμεράλδας Μομφεράτου. Μέσα από κινούμενη εικόνα και γλυπτική, το Where the Stones Were βασίζεται στην προσωπική και οικογενειακή μνήμη, χρησιμοποιώντας το σώμα και την ύλη για να διερευνήσει πώς κουβαλάμε μέσα μας ιστορίες. 

Ο ομφαλός λειτουργεί ως επαναλαμβανόμενο μοτίβο, παραπέμποντας στη φυσική αρχή της ζωής και στη σύνδεση με το μητρικό σώμα. Την ίδια στιγμή, αναδεικνύεται ως ένα ουδέτερο σημάδι μετά τη γέννηση, που φέρει ίχνη μιας σχέσης που έχει πλέον κοπεί—ένα απομεινάρι της σύνδεσης, αλλά και σημείο αυτονομίας. Μέσα από αυτό το μοτίβο, εξετάζονται ζητήματα σωματικής μνήμης, καταγωγής και μεταμόρφωσης.