Ο Julius Hofmann και ο Lucien Murat δημιουργούν αυτή την κοινή έκθεση με σκοπό να προκαλέσουν τον θεατή και να τον κάνουν να αναρωτηθεί για τον αντίκτυπο της ραγδαίας τεχνολογικής προόδου και της Τεχνητής Νοημοσύνης στη κοινωνία. Και οι δύο καλλιτέχνες απεικονίζουν έναν μετα-αποκαλυπτικό κόσμο, όπου κυριαρχεί το σκοτάδι, η σύγχυση και η αβεβαιότητα.

Ο Hofmann (γενν. 1983, Γερμανία) αντλεί την κύρια έμπνευσή του από τα ψηφιακά γραφικά, τις ταινίες και τη μουσική. Ο ενθουσιασμός του για το απόκοσμο και σουρεαλιστικό υλικό, φαίνεται στα έργα του. Τοποθετεί λανθασμένες πηγές φωτός, δημιούργει σκιές εκεί που δεν υπάρχουν απεικονίζοντας δυσανάλογες φιγούρες με αποκομμένα μέλη σώματος. Ο Hofmann στοχεύει να αφυπνίσει τους θεατές εκθέτοντάς τους στη δυστοπική κοινωνία του, μια κοινωνία που ελέγχεται από την Τεχνητή Νοημοσύνη. Απεικονίζει ανθρώπους που προσπαθούν να επιβιώσουν και να διατηρήσουν την ανθρωπιά τους, ως άμεση αναφορά στην προσφυγική κρίση. Οι στολές, τα όπλα και η βία είναι κοινά θέματα στους πίνακές του, λειτουργώντας ως προειδοποίηση για τη συνεχή επιτήρηση που απειλεί την κοινωνία μας.

Από την άλλη πλευρά, τα πορτρέτα του Lucien Murat (γενν. 1986, Γαλλία) εξερευνούν τη φθορά και τη μεταμόρφωση της μετα-ιντερνετικής εποχής, που διαταράχθηκε από την εμφάνιση της τεχνητής νοημοσύνης και την υπερθέρμανση του πλανήτη. Μια συνεχής ροή εικόνων, βίντεο και κειμένων καταναλώνεται και επεξεργάζεται από ψηφιακές πλατφόρμες, αλλάζοντας θεμελιωδώς τις αντιλήψεις για την ταυτότητά μας. Η έλευση της τεχνητής νοημοσύνης περιπλέκει αυτήν την κατανόηση - τα προγράμματα υπολογιστών έχουν επιταχύνει πολύ αυτή τη διαδικασία, διαμορφώνοντας νέα αρχέτυπα σε βαθμό όπου η ανθρώπινη συνείδηση επισκιάζεται. Ο Murat ανέπτυξε ένα πρόγραμμα AI όπου εισάγοντας εικόνες από παλαιότερα έργα του, δημιουργεί νέες παραλλαγές τους. Αυτή η διαδικασία έχει ως αποτέλεσμα απροσδιόριστες φιγούρες, που θυμίζουν ηρωικά αρχέτυπα που συναντάμε στη μυθολογία, τα βιντεοπαιχνίδια και τα manga. Οι φιγούρες του αναδύονται από μια ροή λάβας, λειτουργώντας ως τιτάνες ενός κόσμου μετά την τεχνητή νοημοσύνη ή ως οι τελευταίοι εναπομείναντες «ήρωες» που σιγά-σιγά μετατρέπονται σε σκόνη. Ο Murat τοποθετεί μπαλώματα στολισμένα με άμμο και θραύσματα πεταμένων υλικών στον καμβά και καθώς τα χρωματίζει με λαδοπαστέλ δίνει μια πιο απτή αίσθηση στους χαρακτήρες του.