Σε ένα σύμπαν μεταξύ γλυπτικής, σχεδίου, μυθοπλασίας και θεωριών βαθύτατου χρόνου, η αφηγηματολογία γεωλογικών μορφών λαμβάνει κεντρική θέση. Είναι ένα βασίλειο όπου αέναες νήσοι, ηφαιστειακά υπολείμματα, μελλοντικά απολιθώματα, προειδοποιήσεις για πυρηνικά απόβλητα, συσκευές από πετρέλαιο και πηλό, γεωτρύπανα, κινητήρες αεριώθησης, αφρίζοντα σμάλτα που θυμίζουν σάρκα και πλαστικά υγρά αναμειγνύονται και δημιουργούν ένα αποσπασματικό ευρετήριο απροσδιόριστων επαναλαμβανόμενων μορφών που αλλάζει τον χρόνο.

Οργανικά και τεχνητά σώματα ενώνονται δημιουργώντας ορολογίες που δρουν σαν συνδετικός ιστός. Κονστρουκτιβιστικές και μπρουταλιστικές γεωμετρίες γίνονται κατασκευές για να συγκρατήσουν σπηλαιώδεις, ελικοειδείς και πορώδεις οντότητες που συγκλίνουν σε μικρές αποστάσεις για να δημιουργήσουν διπολικά στοιχεία ενός διαστελλόμενου σύμπαντος.

Σε αυτόν τον τομέα, όπου σφάλματα και θραύσματα είναι ο κανόνας, τα μοναδικά κομμάτια που περιλαμβάνουν την ουσία ενός ευρύτερου συνόλου έργου ως μικροδορυφόροι, απλώνονται και παγώνουν στους τοίχους. Είναι ένα ενεργό σενάριο όπου τα θολά σύνορα μεταξύ φυσικού και τεχνητού ενώνονται σε μία διαρκή κατάσταση ροής.

Το Εικονοκλαστικό Πυρηνικό Πλαστικό εξερευνά τις δυνατότητες της υφής και του γυαλώματος σε κεραμικά και διάφορα άλλα υλικά, την υποδομή του που μας καθοδηγεί μέσα από φανταστικές αρχαιολογίες, ενώνοντας την αυτενέργεια των τοπίων και την υλικότητα των τεχνουργημάτων σε γλυπτικές και αφηγηματικές κινήσεις.