Η γκαλερί Δύο Χωριά παρουσιάζει με ιδιαίτερη χαρά την ατομική έκθεση του Rhys Lee, «Μερικές φορές είμαι δέντρο», με δέκα μεγάλης κλίμακας ελαιογραφίες σε καμβά και οκτώ μικρότερης κλίμακας παστέλ σπουδές σε ένα μοναδικό χάλκινο γλυπτό που φιλοτέχνησε ο Αυστραλός διαμεσικός καλλιτέχνης, που θα εκτίθενται στα Δύο Χωριά Ακρόπολης το διάστημα 6 Απριλίου – 6 Μαΐου 2023.

Η μοναδική, πειραματική και ακατέργαστη πρακτική του Rhys Lee αποκαλύπτει μια εξαιρετικά διαισθητική διαδικασία. Μετατοπίζοντας τα όρια μεταξύ αναπαράστασης και αφαίρεσης, ο καλλιτέχνης προβάλλει μια αιθεριότητα, δημιουργώντας αναμνήσεις σε μια στιγμή καθαρτήριας απελευθέρωσης που εκφράζεται μέσα από μια ζωηρή χρωματική παλέτα, φαρδιές πινελιές, αραιές αλλά αιχμηρές λεπτομέρειες και ανάγλυφες σπλαχνικές μορφές. Η καλλιτεχνική διαδικασία ποικίλλει καθώς, ξεκινώντας από λίγα προσχέδια, η αρχική πρόθεση του Lee συχνά υποχωρεί, αφήνοντας τα έργα τέχνης να αποκαλυφθούν από μόνα τους στον κόσμο.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο, τα έργα της σειράς «Μερικές φορές είμαι δέντρο» (Μερικές φορές είμαι δέντρο #1, #2, #3, #4, #5, #6, #7, #8) ξεκίνησαν ως προσχέδια για πίνακες ζωγραφικής και κατέληξαν σπουδές στο επιβλητικό μπρούντζινο γλυπτό με τον ίδιο ακριβώς τίτλο όπως και η τρέχουσα έκθεση. Ενώ τα παστέλ έργα προηγήθηκαν, ο καλλιτέχνης συνειδητοποίησε κατά την προετοιμασία της έκθεσης ότι αυτά δεν εξελίχθηκαν ποτέ σε ζωγραφικούς πίνακες, αλλά εντέλει άνοιξαν τον δρόμο προς την εντυπωσιακή τρισδιάστατη μορφή που πήραν μέχρι το τέλος της φιλοξενίας του.

Παράλληλα, η σειρά Apple Escape (Apple Escape #1, #2, #3, #4) περιλαμβάνει πολύ πιο αφηρημένες συνθέσεις. Το θέμα έχει αναχθεί σε ατόφιο χρώμα και μορφή, και ένα και μόνο μήλο είναι ίσως το μόνο οπτικό στοιχείο που παραμένει άθικτο και διατηρεί τον θεατή συνδεδεμένο με την πραγματικότητα καταμεσής πολύχρωμων γραμμών και γεωμετρικών σχημάτων. Η όραση θολώνει, με το μυαλό εντελώς απορροφημένο να σχεδιάζει μια απόδραση που δεν έχει ακόμα πραγματοποιηθεί.

Τέλος, στα έργα The Orchard sitter, Apple eyes, Reflection with a red apple, The Apple thief, Delights and Golden delicious, φαίνεται να ξετυλίγεται μια σουρεαλιστική εκδοχή μιας άκρως οικείας ιστορίας, με μια κεντρική μορφή να περνά ανέμελα την ώρα της μέχρι που μπαίνει σε πειρασμό από ένα αντικείμενο του πόθου και στη συνέχεια, ανήμπορη να αντισταθεί, εστιάζει στο τρόπαιο που ξεπηδά διαρκώς παντού, ώσπου τελικά υποκύπτει στο αρχέγονο, αν και υποτίθεται απαγορευμένο, ένστικτο.

Εν όψει της επικείμενης επίσκεψής του στα Δύο Χωριά, ο καλλιτέχνης εμφανίζεται πολύ νοσταλγικός. Αφήνοντας πίσω του τη σεζόν συγκομιδής των μήλων στο Μπρίσμπεϊν, ο Lee χρησιμοποιεί παρ’ όλ’ αυτά τα αγαπημένα του μη-φρούτα ως σκηνικά αντικείμενα, οπτικοποιώντας ένα σύμβολο που περικλείει την πλούσια γεύση της πατρίδας του και παραπέμπει σε κάτι ευχάριστο και παρήγορο για τους περισσότερους, απαλλαγμένο από κάθε θρησκευτική ή ηθική συνπαραδήλωση. Στην ουσία, αυτό ίσως συμπυκνώνει το κοσμικό όραμα του καλλιτέχνη: είναι προτιμότερο να παραδινόμαστε στη χαρά της ζωής, αφήνοντας κατά μέρος όλες τις άκαρπες αναζητήσεις για μια βαθύτερη, περίπλοκη εξήγηση, υπεραναλύοντας κάθε συμβάν, κάθε κίνηση, κάθε παρορμητική μας απόφαση. Μερικές φορές, είναι καλό να προσπαθούμε να δραπετεύουμε από τα τετριμμένα. Μερικές φορές, είναι προτιμότερο να αφηνόμαστε απλώς να είμαστε. Μερικές φορές, είμαι δέντρο.