Στη νέα του ατομική έκθεση με τίτλο Seven Songs, ο Αντωνάκης Χριστοδούλου παρουσιάζει στην  Eleftheria Tseliou Gallery μια ενότητα έργων την οποία ξεκίνησε να δουλεύει από το 2019 και πραγματεύεται, όπως μαρτυράει και ο τίτλος, εφτά μουσικά κομμάτια που τον ακολουθούν από την παιδική του ηλικία μέχρι και σήμερα. Κάθε ένα από αυτά αντιστοιχεί είτε σε ένα, είτε σε περισσότερα έργα της έκθεσης. Μεγάλα και μικρά ζωγραφικά έργα, σχέδια από ξυλομπογιές, κολάζ, και ένα ντοσιέ με προσχέδια και σημειώσεις, τοποθετημένο σε μια βάση - αναλόγιο.

Τα τραγούδια αυτά, κάποια από τη θρυλική Λιλιπούπολη, όπως Ο Δράκος και Το Πριγκιπικό βαλς, άλλα του Μάνου Χατζιδάκι σε στίχους Νίκου Γκάτσου, όπως Η μικρή Ραλλού και ο Τσάμικος, καθώς και το υπέροχα μελοποιημένο από τη Μαρίζα Κωχ Νανούρισμα για μωρά και γέρους του Νίκου Καββαδία, προέρχονται από τη δεκαετία του ‘70 στην Ελλάδα, και έχουν ως κοινό παρονομαστή την αγάπη του Αντωνάκη για αυτά, η οποία τον ωθεί στο να μην τα αποχωρίζεται εδώ και 40 χρόνια. Η μόνιμη επιστροφή του σε αυτά τα τραγούδια εκκινεί από τους ερμηνευτές και τους δημιουργούς τους, από τις ιστορίες που αφηγούνται και από τα περιβάλλοντα και τους χώρους στους οποίους βρισκόταν όταν τα πρωτάκουσε. Έτσι, ακούγοντας τα ξανά και ξανά μπορεί και τους επισκέπτεται νοητά για μια ακόμη απόπειρα καταγραφής τους.

Η πολύπλευρη καλλιτεχνική προσέγγιση του Αντωνάκη, με εμφανείς τις επιρροές του Μοντερνισμού και των εικαστικών της “Γενιάς του ‘30” στην Ελλάδα, διερευνά έντονα την έννοια του μύθου σε ένα σύγχρονο πλαίσιο. Οι φόρμες, οι επιλογές των χρωμάτων και τα  γεωμετρικά σχήματα στα έργα του, οι φιγούρες ανθρώπων και ζώων, καθώς και η χρήση διαφορετικών τεχνικών μέσων συνθέτουν την χαρακτηριστική αισθητική γλώσσα που χρησιμοποιεί, φέρνοντας σε διάλογο παλαιότερες εποχές με το σήμερα. Μας μετατοπίζει στον χώρο και στον χρόνο, μέσω των αποφάσεων που παίρνει στη ζωγραφική του, αποδίδοντας οργανικά τη μείξη παρελθόντος και παρόντος.

Σε αυτή τη νέα σειρά έργων, η ενασχόληση του με μουσικά τραγούδια ως σημείο αναφοράς αποτελεί μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση της καλλιτεχνικής του πρακτικής έως τώρα. Ο Αντωνάκης ακολουθεί μία επίμονη αρχειακή καταγραφή και αποθήκευση υλικού, σχεδόν εμμονική, όπως την χαρακτηρίζει και ο ίδιος. Το αρχείο του, το οποίο χτίζει ανά τα χρόνια, υπόκειται σε μία διαρκή εξέλιξη και αποτελεί συνεχή πηγή στην οποία επιστρέφει ξανά και ξανά και από την οποία αντλεί τα θέματα του. Αυτό το στοιχείο του αρχείου και της επανάληψης παραμένει κατά κάποιο τρόπο κοινό στην καλλιτεχνική διαδικασία της παραγωγής των έργων του και στην παρούσα έκθεση. Σε αντίθεση όμως με την προηγούμενη δουλειά του, που αφορμάται σχεδόν εξολοκλήρου από την εικονογραφία της ποπ κουλτούρας, σε αυτή τη σειρά έργων οι εικόνες που ζωγραφίζει προέρχονται από ένα σύμπλεγμα μνήμης και φαντασίωσης, γέννημα της μουσικής που ακούει. Εγκιβωτισμένες αφηγήσεις, αναμνήσεις των παιδικών και νεανικών του χρόνων, φαντάσματα γιαγιάδων και θείων ξετυλίγονται στα έργα της έκθεσης.

Κατά τη διαδικασία παραγωγής των έργων αυτών, ο Αντωνάκης ακούει το ίδιο τραγούδι για ώρες ενώ ζωγραφίζει. Ο ήχος μπερδεύεται με τη μνήμη, ανασύροντας εικόνες από το παρελθόν, που φέρνουν στο νου του τα περιβάλλοντα στα οποία βρισκόταν όταν άκουγε αυτά τα τραγούδια. Οι χώροι, τα αντικείμενα, οι άνθρωποι που ξεπηδούν από τη μνήμη του, μπλέκονται με την φαντασία του παιδιού, εφήβου και ενήλικα Αντωνάκη. Τα σπίτια, τα σαλόνια, τα αντικείμενα, όπως κουβέρτες, κάδρα, τηλεοράσεις, κασετόφωνα, εμφανίζονται σε διάφορα σχήματα και χρώματα πάνω στον καμβά. Τα τραγούδια αυτά έχουν πυκνό στίχο, είναι έντονα αφηγηματικά, διηγούνται ιστορίες και εκφράζουν συναισθήματα. Ο Αντωνάκης φαντάζεται και δημιουργεί χώρους, μέσα στους οποίους ο ήχος των τραγουδιών υπάρχει εμβόλιμα στο μυαλό του, σαν όνειρα και σκέψεις που ταξιδεύουν στον χωροχρόνο.

Σαν μια μορφή “εικαστικής συναισθησίας”, ο ήχος και η μουσική μετατρέπονται σε εικόνες. Ο Αντωνάκης ξεκινάει από τη μη-εικόνα και δημιουργεί εικόνες μέσα από τις αισθήσεις. Κάθε φορά που ακούει ένα τραγούδι ξανά και ξανά, οι μνήμες που έχει στο μυαλό του σε σχέση με το καθένα, ενισχύονται αλλά και φθίνουν ταυτόχρονα. Πώς μπλέκεται επομένως η μνήμη ενός παιδιού με την μετέπειτα υποκειμενικότητα του ενήλικα εαυτού του; Οι εικόνες μέσω της μνήμης και της φαντασίας αναγεννιούνται και καταρρίπτονται διαρκώς σε μια συνθήκη συνεχούς διαπραγμάτευσης, όπως είναι και η ίδια η ζωγραφική πράξη, χωρίς τελειωμό, σε μια αέναη αναζήτηση.

Οντέτ Κουζού