Ο Γάμος του Ουρανού και της Γης

Μια φορά κι έναν καιρό, η ονειροπόληση ήταν απόλαυση. Κάποια στιγμή όμως, αποφασίσαμε ότι είναι απόδραση από την πραγματικότητα. Σαν διάλειμμα. Και έτσι, διχαστήκαμε: στο άτομο που βιώνει τη Ζωή (στη Γη) και στο άτομο που βιώνει το Όνειρο. Και μια στο τόσο, αυτές οι δύο περιστάσεις συναντιόντουσαν φευγαλέα.

Εν τω μεταξύ, τα επίγεια ζητήματα μας βάλλουν αδιάκοπα. Αρκεί μόνο να κοιτάξουμε ένα ζώο ή ένα δέντρο, είτε πρόκειται για αδέσποτο της πόλης είτε για πλάσμα της ζούγκλας, θάμνο ή φυλλωσιά τροπικού δάσους, για να τρομάξουμε στη σκέψη του επικείμενου άδοξου τέλους τους. Ο φόβος και η απελπισία εγκαθίστανται και ακολουθεί μια ευχή για απόδραση.

Αυτό προκαλεί τέτοια αναστάτωση, που μας στρέφει σε αυθεντίες για λύσεις. Στις μέρες μας, όλοι λενε ο ένας στον άλλον τι να κάνει και τι να σκεφτεί. Τι δεν πάει καλά, πώς να το διορθώσεις, πώς να πας από δω μέχρι εκεί. Ακόμα και το «Να Είσαι στο Παρόν», πράγμα που είναι σπουδαία συμβουλή, δεν είναι και πολύ χρήσιμη στην πραγματικότητα, διότι άπαξ και βρίσκεσαι στο παρόν, είναι ήδη παρελθόν. Θέλουμε να μας πούνε πώς θα φτάσουμε στο επιθυμητό και πώς θα αποφύγουμε το ανεπιθύμητο. Διαμορφώνουμε έτσι στο τέλος ισχυρές πεποιθήσεις, χωρίς να είμαστε σίγουροι για το ποιες είναι δικές μας και ποιες είναι υιοθετημένες, μα όπως και να ‘χει, τις υπερασπιζόμαστε σαν υπνοβάτες και προχωράμε στο επόμενο πρόβλημα.

Όμως ακόμη θυμόμαστε την Ονειροπόληση και ευχόμαστε να ήταν ακριβώς αυτό: Το Όναρ ημερόφαντο. Ένας τρόπος σύνδεσης του ενδιάμεσου αυτών των δύο κόσμων.

Το πρώτο λοκντάουν έδωσε ελπίδα σε κάποιους ανθρώπους γιατί υπήρχε η αίσθηση ενός ενδιάμεσου με ξάστερους ουρανούς, σιωπή, κοινότητα, ειρήνη. Τον χώρο για να «μην κάνεις». Όμως αυτό τελείωσε, και ακόμα και αν το αναπολούμε, είναι σαν όλες εκείνες τις άλλες στιγμές που συνδεόμαστε με την αγάπη, την ευχαρίστηση και τη θλίψη. Λες: Αυτό είναι! Θα το θυμάμαι! Όμως ξεθωριάζει, φθίνει, και όπως σβήνει από το σώμα σου, λες ω σιγά! Κι’ επιστρέφεις σε αυτήν την εκνευριστικη αίσθηση ότι κάτι ζωτικό σου λείπει.

Παρ’ όλα αυτά, η ατμόσφαιρα αυτών των εμπειριών παραμένει. Αυτός είναι ο Γάμος του Ουρανού και της Γης· ένα μέρος όπου τα πάντα ταιριάζουν, ακόμα κι όταν είναι τα πάνω κάτω· όχι πια αλλεργικοί στην ύπαρξη ή παλεύοντας συνεχώς να κατακτήσουμε την αρμονία. Υπάρχει ζεστασιά και ομορφιά, παιχνίδι και ανησυχία, θυμός και κατάθλιψη.

Πώς είναι να το κοιτάς όλο αυτό, να σου αρέσει, να αγνοείς οδηγίες, συνταγέςκαισυμβουλές; Ναβρίσκεσαισεαυτόντονσυναρπαστικό, λαμπερό κόσμο και να τον απολαμβάνεις ή να πενθείς και όμως να λες: Ναι, αυτό είναι. Δεν χρειάζεται να είμαι κάπου αλλού, αλλά έχω μείνει απ’ έξω. Έχω φτάσει. Ξύπνησα στο Όνειρο μου.

για τον W που ήταν ένα τέτοιο αστέρι