το να τιμάς μία νέα οικογένεια παρουσιάζοντας με άβολο τρόπο τους υπάρχοντες και μελλοντικούς δεσμούς είναι ίσως περίεργο, αλλά το θέμα εδώ δεν είναι ο θεσμός του μουσείου ή της γκαλερί, αλλά η καλλιτεχνική πρακτική και η συμβολική και υλική οικονομία μέσα στην οποία υπάρχει αυτή.

Όταν ξεκινήσαμε, δεν ήταν σαφές αν ήταν καν εφικτό. Τον Αύγουστο, επιχειρήσαμε μία κριτική συναισθημάτων, και αναδύθηκαν περισσότερα συναισθήματα δυνατά, δημόσια, κάποια καλά, και κάποια άσχημα, κάποια αντικρουόμενα. Οπωσδήποτε, όμως, ανάμικτα.

Σίγουρα είχαμε πολλά ερωτήματα.

Υπάρχει αρκετό νερό;
Υπάρχει αρκετή πίεση;
Υπάρχει κατάλληλη στιγμή;
Τι είναι απαραίτητο και πώς συνδέεται;
Τι επιτρέπεται και πώς αποσυναρμολογείται;
Ποιος αποφασίζει και ποιος λειτουργεί;
Τι είναι ακόμα διαθέσιμο και σε ποιον;
Πότε ξεκινάει το έργο και πότε σταματάει;
Μας επιτρέπεται;
Είναι αυτόνομα;
Μπορούμε να βασιστούμε πάνω τους;
Πόσο μας νοιάζει;
Πόσο μεγάλη δέσμευση είναι;
Θα μας ξεφύγει κάτι;
Μπορεί να αντικατασταθεί;
Θα έπρεπε να αντικατασταθεί;
Τι θα γίνει μετά;
Πιστεύουμε ακόμα σ' αυτό ή μήπως έχουμε αλλάξει γνώμη;

Είναι ωραίο να έχεις πολλά ερωτήματα, αλλά η ανολοκλήρωτη υπόθεση της συναισθηματικότητας, κάποια στιγμή, έρχεται αντιμέτωπη με την πραγματικότητα. Δεν συνάντησα μεγάλη αντίσταση, την αντίσταση τουλάχιστον που ήλπιζα να συναντήσω.

Οι υποδομές—πράγματα και συστήματα που έχουν δημιουργηθεί και κατασκευαστεί, παλιά, καινούρια, που έχουν αγαπηθεί, που έχουν μισηθεί, που έχουν αντέξει ή αντισταθεί— παραμένουν συχνά αόρατες, αινιγματικές, και κάποιες φορές αναμφισβήτητες. Γίνονται εμφανείς και αλλάζουν με την τριβή.

Αν η μητέρα είναι ακόμα το πρότυπο της επιτυχημένης θηλυκότητας, η κατ' εξοχήν ηθική μορφή, οι μητέρες που παρουσιάζονται εδώ ενσαρκώνουν τη φροντίδα, τα εφόδια, την ανακούφιση, τις αρνήσεις, τις αποτυχίες, την ανάπαυση και την ανακοπή. Ξυπνούν, σταματούν, ξαναρχίζουν, ξαναρυθμίζουν, κινούνται, χάνουν, καταρρέουν. Είναι συνηθισμένες, είναι υπερβολικές, δεν έχουν τίποτα άλλο, είναι ανοιχτές σε μία μελλοντική κυκλοφορία ή είναι ένα τέλος μέσα τους.

Τον Αύγουστο, διάβασα πως η Λόρεν Μπέρλαντ, ενώ στεκόταν μάλλον στη στάση του δέντρου, απάντησε σε μία ιδιαίτερα μακροσκελή ερώτηση, έπειτα από μία διάλεξη:

Υπάρχουν μόνο δύο είδη ερωτήσεων. Έχω δίκιο ή είσαι η μητέρα μου;

Ίρις

Σεπτέμβριος 2022