Θα ήθελα να ευχαριστήσω τη Μπάρμπαρα
είναι νεκρή
και δεν τη γνώρισα ποτέ.

Οι κυνηγοί του κράτους μου μεταβίβασαν ένα μικρό μέρος
του σπιτιού της στο Ντόγκεναμ.
Αυτό με βοήθησε να τα καταφέρω τα τελευταία δυο χρόνια.

Σ’ ευχαριστώ Μπάρμπαρα.

Στα έργα στην Μαυρομματαίων υπάρχει η ελπίδα πως, μέσω της οικονομίας τους, μπορούν να μετατραπούν στους τοίχους στους οποίους έχουν στηθεί. Η ζωγραφική είναι κάτι στο οποίο επιστρέφεις ιδιωτικά, μέσα του εκπληρώνεις μια-κυρίως-οικιακή ανάγκη, ένα μέρος να ξαποστάσουν τα μάτια.

Η πρώτη μου έκθεση στη Rodeo έγινε μέσα στο διαμέρισμα της Σύλβιας στην Κωνσταντινούπολη το 2012 όσο η γκαλερί ήταν ανάμεσα σε δύο χώρους. Τα έργα εξέπεμπαν αυτή τη μεταβατική φάση του χώρου όπως μεταβαλλόταν από γκαλερί σε γραφείο και σπίτι. Τους πρώτους μήνες το 2021, έμεινα στο σπίτι της Σύλβιας στο Λονδίνο ανακαλύπτοντας πώς υπάρχει κάποιος μόνος του και πως μετακομίζει εν μέσω κοινωνικού αποκλεισμού. 

Δέκα χρόνια έπειτα από την Κωνσταντινούπολη, πρότεινα μια παρουσίαση έργων στη Μαυρομματαίων, ένα χώρο που λειτουργεί πολύ παρόμοια με τον πρώτο. Ένα κειμήλιο κάποιου άλλου τοίχου, μια άλλη πόρτα, από εκείνη την έκθεση εκτίθεται εδώ πρώτη φορά μετά το 2012.

I.L.