Ομαδική έκθεση ζωγραφικής «O Άτοπος Άλλος» στο ΜΕΤΣ – Κέντρο Τεχνών
Επιμέλεια: Φωτεινή Βεργίδου
Συμμετέχοντες Καλλιτέχνες: Σωτήρης Αδριανός, Γιάννης Ευθυμίου, Κατερίνα Θεοδώρου, Γιώργος Κόρδης, Ευάγγελος Καλογερόπουλος, Δέσποινα Καραντάνη, Εύα Κολιοπάντου, Νεκτάριος Μαμάης, Ανδρέας Πατράκης, Βασίλης Σούλης

Η νέα έκθεση ζωγραφικής «Ο Άτοπος Άλλος» στο ΜΕΤΣ Κέντρο Τεχνών παρουσιάζει έργα από δέκα Έλληνες εικαστικούς, οι οποίοι αφηγούνται τις δικές τους προσεγγίσεις και ερμηνείες πάνω στο θέμα της αγάπης, του έρωτα και της προσμονής. Οι καλλιτέχνες εξερευνούν μέσα από διαφορετικούς αισθητικούς κώδικες τις ποικίλες πτυχές αυτών των συναισθημάτων καθώς και τις αμέτρητες εκφάνσεις τους: την αγάπη που είναι ευτυχισμένη, που είναι ποθητή, τον έρωτα που είναι παρεξηγημένος και διφορούμενος, και την προσμονή και επιθυμία που παραμένει αμείωτη ακόμα και με την απουσία του Άλλου.
Στο εμβληματικό βιβλίο ‘Αποσπάσματα του ερωτικού λόγου’, ο Roland Barthes ορίζει τον άτοπο ως ‘το αγαπημένο αυτό πλάσμα που το ερωτευμένο υποκείμενο αναγνωρίζει ως «μη ταξινομήσιμο»’ και άρα ως κάτι απροσπέλαστο, άπιαστο και απρόβλεπτο. Έργα από λάδι, παστέλ, κάρβουνο, ακουαρέλα, μικτής και ψηφιακής τεχνικής διηγούνται ιστορίες εξερεύνησης, προσμονής και αφοσίωσης προς ένα φαντασιακό Άλλο, που συχνά υπονοείται στη σύνθεση. Ποιο είναι το υποκείμενο του πόθου; Είναι μια φιγούρα, ένα πρόσωπο, μια λεπτομέρεια ή απλά μια φευγαλέα ανάμνηση; Οι καλλιτέχνες χρησιμοποιούν διάφορα χρώματα και μορφές για να αποτυπώσουν τα βαθιά ριζωμένα, σχεδόν αντανακλαστικά συναισθήματα που επανέρχονται μέσα από προσωπικές αναμνήσεις και ιστορίες. Εδώ, τα έργα λειτουργούν ως οπτικά αρχεία αυτών των συναισθημάτων για να εξερευνήσουν την ατοπία του Άλλου, που με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του περιέρχεται σε μια κατάσταση φαντάσματος ή προσδοκώμενου πλάσματος. Τα πορτρέτα, όπου παλαιότερα χαρίζονταν ως ένδειξη αγάπης και αφοσίωσης, τώρα αντανακλούν με ένταση μια γκάμα συναισθημάτων και δημιουργούν ένα πλαίσιο κατανόησης του ερωτευμένου υποκειμένου. Οι φιγούρες στη σύνθεση, σώματα άλλοτε παραδομένα και άλλοτε αποφασιστικά, αποπνέουν μια αίσθηση προσμονής και διαχωρίζουν τον εσωτερικό τους χώρο από τον κόσμο πέρα από αυτές και μέσα στην αίθουσα της έκθεσης. Ωστόσο, όσο διαφορετικές και να μοιάζουν αυτές οι εικόνες μεταξύ τους, κάθε μια αποκαλύπτει μια αίσθηση ευαλωτότητας και αλήθειας. Η ατμόσφαιρα που δημιουργείται κατακλύζει τον εκθεσιακό χώρο με ερωτισμό και αναδεικνύει το αίσθημα της επιθυμίας. Τα έργα αποτελούν ένα δίαυλο επικοινωνίας ανάμεσα στον καλλιτέχνη, τον αγαπημένο Άλλο αλλά και τον ίδιο τον θεατή, ο οποίος καλείται να συνδιαλεχθεί μαζί τους.