Προϊόντα μιας εξαιρετικά χρονοβόρας και ακριβούς χειρονακτικής εργασίας, τα έργα του Μιχάλη Καραΐσκου δεν αναλώνονται στον εντυπωσιασμό ενός αποτελέσματος που -ακριβώς λόγω της γεωμετρικής αυστηρότητας- προσομοιάζει με ψηφιακή επεξεργασία. Πολύ περισσότερο, η πρόσληψη τους, καταφέρνει και αναδεικνύει την φιλοδοξία προς μια «ποιητική» (με και δίχως εισαγωγικά) του φωτός. Καταλυτικό στην παραπάνω εξίσωση αποτελεί η αφανής διαδικασία της εικαστικής παραγωγής του Καραΐσκου, δηλαδή η επίμονη σπουδή εκ του φυσικού, η οποία τροφοδοτεί το απόλυτα αφηρημένο αποτέλεσμα των παρουσιαζόμενων έργων, ταυτόχρονα με πραγματιστικά και στοχαστικά ζητήματα ζωγραφικής.
Η διαπραγμάτευση των έργων διανθίζεται από την επιλεκτική χρήση του χρώματος, την εναλλαγή μεγεθών επιφάνειας, την συνύπαρξη καμβά και χαρτιού, αλλά και την εισαγωγή υλικών (όπως η κλωστή) που δεν εντάσσονται στο οπλοστάσιο της ζωγραφικής, αλλά λειτουργούν στην υπηρεσία της.
Ξένια Μαρλίτση, Εικαστικός, MSc Θεωρία και Ιστορία Τέχνης