Καλλιτέχνες: VASKOS (Βασίλης Νούλας και Κώστας Τζιμούλης), Βαλίνια Σβορώνου, Γρηγορία Βρυττιά, Μαρία Βαρέλα, Χριστίνα Φοίβη, Eliana Otta , Sphinxes, Αντιγόνη Τσαγκαροπούλου

Ποιητές, κινηματογραφιστές, ερμηνευτές, συγγραφείς: Μάριος Χατζηπροκοπίου, Χριστίνα Φοίβη, Φωτεινή Γουσέτη, Gene Ray, Μαρίνα Μήλιου, Theo Ilichenko, Nuno Cassola

Καλλιτέχνες, ποιητές, ερευνητές, ερμηνευτές, διερευνούν τη δημιουργία μηχανισμών αντιμετώπισης, κειμένων και δράσεων ως πιθανών τελετουργιών, ασκήσεων και προβών συλλογικού πένθους. Η επιθυμία πίσω από αυτή την έκθεση είναι όχι μόνο να την επισκεφθείτε αλλά να την βιώσετε: να ακουστεί, να αγγιχτεί, να συζητηθεί και να γίνει αισθητή. Είναι το αποτέλεσμα συνομιλιών για τις συνδέσεις μεταξύ καπιταλισμού και κατάθλιψης, για το ενδεχόμενο η κατάθλιψη να είναι μια άλυτη διαδικασία πένθους και για απώλειες που προκλήθηκαν κατά τη διάρκεια πολιτικών, οικονομικών και υγειονομικών κρίσεων. Αυτή η έκθεση μας ρωτά: πώς θα μπορούσε η τέχνη να βοηθήσει στη δημιουργία και την πρακτική συλλογικών διαδικασιών πένθους; Πώς μπορεί το πένθος να βοηθήσει να μεταμορφωθούν οι υποκειμενικότητες και οι κοινότητές μας; Πώς μπορεί η απώλεια να μας βοηθήσει να διαμορφώσουμε νέες αντιλήψεις για το πολιτικό και το οικονομικό σύστημα;

Οι τοπικές και πλανητικές καταστάσεις έκτακτης ανάγκης απαιτούν επειγόντως συναισθηματική εργασία από συλλογικότητες πρόθυμες να ανακαινίσουν την κοινωνική ζωή, θέτοντας τη φροντίδα και την αγάπη ως απάντηση στα καταστροφικά καθεστώτα που κυβερνούν τον κόσμο. Οποιοσδήποτε θεραπευτικός, κινητοποιητικός, αναγεννητικός μετασχηματισμός απαιτεί από εμάς να αναγνωρίσουμε αυτό που έχουμε χάσει στη σωστή του διάσταση, ειδικά στις κοινωνίες του Παγκόσμιου Νότου, οι οποίοες λαμβάνουν το χειρότερο μέρος από τις ταυτόχρονες διαδικασίες απώλειας κατά τη διάρκεια της συνεχιζόμενης κρίσης του πολιτισμού. Μετά από μια δύσκολη και εξαντλητική δεκαετία που άλλαξε την Ελλάδα και την κοινωνική της δυναμική, ξαφνικά η πανδημία έδωσε διαφορετικό βάρος σε λέξεις όπως κρίση και πένθος, αλλά σε παγκόσμιο επίπεδο. Και παρόλο που ο Covid-19 δεν είχε πλήξει αυτή τη χώρα όσο άλλες, οι βαθύτερες επιπτώσεις του σε οικονομικό και συναισθηματικό επίπεδο δεν έχουν ακόμη φανεί. Εν τω μεταξύ, καμένα δάση, γυναικοκτονίες και διαφορετικά βίαια γεγονότα σηματοδοτούν μια περίοδο κατά την οποία τα συναισθήματα φαίνεται να εκρήγνυνται, χωρίς να υπάρχει χώρος για προβολή ή κατάλληλες λέξεις για να εκφραστούν. Και ενέργειες όπως η ελπίδα, το όνειρο ή η επιθυμία είναι αμήχανες, αφελείς, άσκοπες. Ή όχι; Μπορούμε να συνυφάνουμε την απώλεια με την ελπίδα, τη θλίψη με τα όνειρα, την αβεβαιότητα με την επιθυμία; Μπορούμε να συνυφάνουμε ευπάθεια και δύναμη;

Σε αυτή την έκθεση παρουσιάζονται έργα που προέκυψαν μέσα από τον διάλογο και με αυτές τις ερωτήσεις, προτείνονται δε ως ένα περιβάλλον που καλεί τους επισκέπτες να μοιραστούν τις ιδέες και τις διαισθήσεις τους για να διερευνήσουν συλλογικά μια εν δυνάμει (πολιτική, συναισθηματική, οικολογική) αναγέννηση. Μέσα από καθημερινές δραστηριότητες όπως η ανάγνωση ποίησης, οι προβολές, η συζήτηση και τα εργαστήρια, ο χώρος θα «ενεργοποιηθεί» από τους συμμετέχοντες, προσφερόμενος ως χώρος ανοιχτότητας, οικειότητας και εμπιστοσύνης.

Οι δραστηριότητες θα προσαρμοστούν στα αντίστοιχα μέτρα ασφαλείας Covid -19.
Η έκθεση θα φιλοξενήσει μια μικρή βιβλιοθήκη στην οποία θα μπορούν να ανατρέξουν οι επισκέπτες.

Αναλυτικό πρόγραμμα εκδηλώσεων: http://one-minute-space.org/

Η έκθεση αποτελεί μέρος της διδακτορικής έρευνας της Eliana Otta: http://blogs.akbild.ac.at/phdinpractice/2018/10/17/eliana-otta/
Περισότερες πληροφορίες: www.eliana-otta.com