Με αφορμή την ιδέα του πειράματος ως κινητήρια δύναμη της δημιουργικότητας, σε συνδυασμό με την συνθήκη του κτιρίου που αρμόζει ερείπιο που αναγεννιέται, ξεκινάει μια απόπειρα διαλόγου μεταξύ χώρου και ατόμου.

Ο τίτλος της έκθεσης εμπνέεται από το αρχαίο Ελληνικό ρήμα πειράω-ω, που σημαίνει : πειραματίζομαι, δοκιμάζω, αποκτώ εμπειρία (Λατινικά: perior- experiment, experience..).  Ο χώρος που τώρα στεγάζει το ΚΥΑΝ AΘΕΝS Project Space, από το 1938 (έτος ίδρυσης) έως σήμερα, έχει αποτελέσει στέγη διαφόρων χρήσεων, από σπίτι, μέχρι φροντιστήριο ξένων γλωσσών και νηπιαγωγείο, ενώ ταυτόχρονα επιβίωσε και μια περίοδο πλήρους εγκατάλειψης. Ογδόντα τρία χρόνια μετά, το προπολεμικό του σαλόνι αναγεννιέται με την παρουσία 10 καλλιτεχνών που ζουν και εργάζονται στην Αθήνα. 

Με ποικίλα μέσα, οι δημιουργοί πειράζουν τις έννοιες της ταυτότητας, της πολιτιστικής κληρονομιάς, της ατομικότητας, της παράδοσης, της απομόνωσης και της αποξένωσης εντός του καθημερινού περιβάλλοντος. Σε συνομιλία με το χώρο, ως σύμβολο του χρόνου που εκπροσωπεί την εμπειρία τους, οι καλλιτέχνες, Βενετία Μολίν, Θεοδώρα Κανέλλη, Claudio Coltorti, και Κυβέλη Ζωη Στενού, ξεκινούν την μετάβαση από την δομή στον παρόντα χρόνο μέσω της ζωγραφικής. Το έργο "Σώμα" (2018) της Βένετιας Μολίν αρχίζει την συζήτηση δίνοντας άμεσα σημασία στη σάρκα και στο χρόνο που την φθείρει. Το "Broken Culture" (2021) της Κυβέλης Ζωής Στενού πραγματεύεται την έμφαση στο ανθρώπινο χέρι, που καταστρέφει ένα μνημείο του παρελθόντος. Ο Claudio Coltorti με το έργο "Απομόνωση" (2021) παράλληλα με το "Inside Corner" (2021) της Θεοδώρας Κανέλλη, προσεγγίζουν την έννοια της εσωστρέφειας που προκύπτει είτε μέσω της αρχιτεκτονικής που την περιθάλπει, αλλά και μέσω μιας μεταφυσικής διάστασης όπως η οθόνη του τηλέφωνου.

Η Εύη Καλογηροπούλου με την ταινία "Neighbors" (2017) προσεγγίζει την ιδέα της εμπειρίας, στο περιβάλλον της σύγχρονης πόλης, με πιο κυριολεκτική απόδοση, παρουσιάζοντας μια κρυμμένη πλευρά της Αθήνας, μέσα από τα μάτια των ανθρώπων που ζουν και εργάζονται στις άβατες αλάνες ανακύκλωσης μετάλλου στον Βοτανικό. Αντίστοιχα με το βίντεο "Vox Pop and Nothing More" (2009), του Θοδωρή Προδρομίδη, η ιδέα της εγκατάλειψης και αναγέννησης παίρνει μορφή μέσα από την ιστορία ενός περιηγητή, που αφηγείται αναμνήσεις των γλυπτών που κάποτε στόλιζαν τους δημόσιους χώρους της πόλης. Η 'Αννα Γιαξή Σαββίδου, ο Άγγελος Ακρίδα, και ο Γιάννης Αυγουστής αποτυπώνουν την κρίση του ατόμου μέσα σε ένα περιβάλλον με ιστορία, με τα γλυπτά "Bauch"(2020), "9Κ" (2021) και "Αέναα Μισός"(2021) καθώς το καθένα αντιπροσωπεύει μια όψη της ανθρώπινης ύπαρξης μέσα από διαφορετικές ποιότητες και υφές, είτε τραχιές και συμπαγείς είτε εντελώς λείες και αέρινες. Τον διάλογο έρχεται να κλείσει η 'Ελενα Δήμητρα Χατζή με το installation "On the Phone, Doing the Laundry" (2020-21) καθώς μέσα από μια ασκητική ζωγραφική διαδικασία ημερολογιακής φύσεως, και επηρεασμένη από προσωπικά και παγκόσμια γεγονότα, δίνει νέο αφήγημα και υπόσταση σε αντικείμενα καθημερινής χρήσης.