Κατά την διάρκεια της Καραντίνας, βιώσαμε τις νέες, παλιές ή ανανεωμένες συνήθιες μέσα από ένα νέο πρίσμα. Κάποιες δραστηριότητες επικράτησαν επειδή μας προσέφεραν υποστίρηξη και ανακούφιση στις μέρες που ήταν συγχυσμένες, που επιθυμούσαμε περισσότερη επικοινωνία και στην μοναξιά της απομόνωσης. Κάποιοι από εμάς καθάρησαν τα ντουλάπια και φρόντισαν τα φυτά, ενώ άλλοι αφιερώθηκαν σε ασχολίες όπως το κέντημα, με σκοπό να γεμίσει η ροή του χρόνου που φαινομενικά είχε σταματήσει. Οι επαναλαμβανόμενες κινησεις των δακτύλων και των χεριών, εύκολα αντανακλούν την σκέψη που κινείται αργά, με το μυαλό ενεργό αλλά σε κατάσταση έκστασης, απομακρυσμένο από έγνοιες και περισπασμούς.

Εάν κάποιοι αισθανόμαστε πως δεν θέλουμε να επιστρέψουμε στην κανονικότητα, γιατί όπως έχει ειπωθεί αρκετές φορές, πρόσφατα, η κανονικότητα ήταν το πρόβλημα, η χειρονακτική εργασία μας υπενθυμίζει πως είναι δυνατόν ο χρόνος να περνάει με έναν τρόπο που βρίσκεται στον αντίποδα της προσταγής του δυναμικού διπόλου της υπερ-παραγωγής και υπερ-κατανάλωσης. Αντίστοιχα είναι η λογική των αργών διαδικασιών παραγωγής που αποκαλύπτονται μέσα από μικρές κινήσεις, όπου αρχικά φαίνονται ατελίωτες, ώσπου να φανεί το αποτέλεσμα του συνόλου τους. Σχεδόν υπερφυσικά, η απλή πράξη της επανάληψης επιτρέπει την δημιουργία μίας νέας καταχώρησης, ενός νέου πλάσματος ή κόσμου. Κι από εκεί ξαναξεκινάμε.

Πέτρος Λόλης: “ανθρωπομορφικη απουσία ζωης

κλωστες ξεκινουν να υφαινουν μαζι, οταν αγγιζόμαστε και ηλεκτρισμός μας τιναζει μακριά για ενα δευτερόλεπτο ειναι σαν να χτυπάμε το κουμπί της επανεκκινησης. Και οι δυο σηκωνόμαστε και ξεκινάμε να χορεύουμε μαζι, στη μέση αυτου που θα μπορούσε να ονομαστεί δωμάτιο. Αυτη δεν είναι καποια ρομαντική ιστορία αγάπης, είναι μία σχέση κυττάρων που επαναδημιουργει απουσία ζωης. Χυμένο νερό πάνω σε τσιμέντο, αφηγειται μια ιστορία που θα τελειώσει μόλις ολοκληρωθεί η εξάτμιση του. Αυτή δεν είναι κάποια βιβλική αποκάλυψη, είναι μια σχέση κυττάρων που αποδημιουργεί ζωη. Αυτο είναι \αυτο που ειναι/ αυτο που λεω οτι ειναι. Η ανθρωπομορφική μου απουσία ζωης.”

Ελιάνα Οττά: Εδώ και καιρό η Ελιάνα ξεκίνησε και κεντάει ένα ποίημα από την Περουβιανή συγγραφέα José María Arguedas, με σκοπό να το μάθει απ’έξω με την βοήθεια των χεριών της. Επέλεξε να τα κεντήσει σε μαξιλαροθήκες, αφιερώνοντάς τις στην ζωντάνια των επερχόμενων ονείρων. Στην πορεία η εργασία φαινόταν ατελείωτη, ώσπου η καραντίνα της επέτρεψε να το ολοκληρώσει.

Σταυρούλα Παπαδάκη: Για την Σταυρούλα το ράψιμο είναι σαν το σχέδιο και την ζωγραφική αλλά το μέσω είναι η βελόνα. Οι φιγούρες και τα πρόσωπα εμφανίζονται αυτόματα. Η τεχνική της είναι ανορθόδοξη και την θεωρεί σουρρεαλιστική.

Άγγελος Τορτίκωλης: Για τον Άγγελο το κέντημα είναι νέα ασχολία. Προέρχεται από το περιβάλλον της μόδας και των υφασμάτων και έχει μια drag περσόνα, την Κανγκέλα Τρομοκρατίς. Όλη του η δουλειά είναι αυτοαναφορική και ξεκινάει και τελειώνει με αυτόν/αυτήν.

Γρηγορία Βρυττιά: Κατά την δημιουργική διαδικασία η Γρηγορία περνάει από δύο διανοητικές διαδικασίες:
Στο πρώτο στάδιο είναι πολύ συγκεντρωμένη, προσπαθώντας να λάβει σημαντικές αποφάσεις σχετικά με το πώς θα φαίνεται το κομμάτι. Στο δεύτερο, τα χέρια μπορούν να λειτουργήσουν χωρίς τη δέσμευση του εγκεφάλου και οι σκέψεις περνούν σαν σύννεφα. Απολαμβάνει το κέντημα σε παλιά ρούχα ή χειροτεχνήματα, αποτίοντας φόρο τιμής στην προηγούμενη γυναίκα που εργάστηκε σε αυτά.

Maaike Stutterheim: Variations on flower #4