Η θετική ανταπόκριση του “Δωματίου” στην πρόσκληση για συμμετοχή στο Athens ArtCore, ένα δύκτιο ανεξάρτητωννχώρων τέχνης, προσέφερε μία ευκαιρία να στηθεί μία έκθεση αντίστοιχη της λογικής του φεστιβάλ. H επιλογή των καλλιτεχνών γίνεται με αισθητικά κριτήρια. Το ζητούμενο είναι τα έργα να βρεθούν σε ισορροποία και συνλειτουργεία, δίνοντας ρυθμό στην κίνηση του θεατή, ο/η/το οποίος/α/ο βιώνει τον χώρο σαν ολική αισθητική εμπειρία, όπως θα βίωνε μία εγκατάσταση. Κάθε έργο πρέπει να διατηρήσει την δυναμική του και σαν το μέτρο μίας μουσικής σύνθεσης να οδηγήσει στην αίσθηση της πληρότητας του όλου. Σαν ποίημα συνοδεύεται από τον τίτλο αλλά χωρίς μακροσκελείς αναλύσεις για τα επιμέρους.

Ο αρχικός τίτλος ήταν κοινός με τον τίτλο του φεστιβάλ. Πρόκειται για την φράση “Death in Athens”, μία παραφθορά του τίτλου “Θάνατος στην Βενετία”. Όπως ο Τομας Μανν, αλλά και ο Λουκίνο Βισκόντι στην κινηματογραφική μεταφορά, αυτή η έκθεση-συγκέντρωση έργων πραγματεύεται την ανθρώπινη κατάσταση. Στοιχεία όπως το τέλμα, ο πόθος, η αντίληψη του εαυτού, ο μεγάλος τελικός θάνατος αλλά και οι μικροί καθημερινοί θάνατοι, ο εσώτερος ζόφος, η διαφορετικότητα και η απόρριψη είναι σκέψεις που όλοι μας αντιμετωπίζουμε από καιρό σε καιρό. Η ιδιαιτερότητα των καλλιτεχνών είναι πως το τραύμα που σχετίζεται με τα προαναφερθέντα γίνεται μέσο έκφρασης ή/και επικοινωνίας. Μέσα από την όχι πάντα λεκτική κι αισθητική διαχείρηση τα αναδιοχετεύει στο κοινό, ενίοτε με στόχο την επικοινωνία κι άλλοτε σαν προσωπική ανάγκη ή ακόμα και στοίχημα με τον εαυτό.

Παρ’όλ’αυτά οι συγκυρίες που βιώσαμε όλοι μας και που οδήγησαν στην αναβολή της έκθεσης έκαναν και τον τίτλο να έχει έναν ιδιαιτέρως αρνητικό απόηχο. Εξάλλου, η Τέχνη μιλάει εξίσου για την επιβίωση, οπότε ο νέος τίτλος είναι “Surviving in Athens”.

Η Τέχνη μας είναι τόσο πολυεπίπεδη όσο και η σκέψη μας. Οι προεκτάσεις της εικαστικής σκέψης δημιουργούν ένα αχαρτογράφητο αισθητηριακό περιβάλλον. Με αυτήν τη λογική γίνεται κι επιλογή των έργων και καλλιτεχνών για αυτή την έκθεση, με αμιγώς αισθητικά κριτήρια και σκοπεύουν στην συγκίνηση (με την έννοια της ψυχολογικής κίνησης, όχι του μελό) του θεατή, στο μέρος της αντίληψής του που δεν σχετίζεται με τον λόγο.

Υπάρχει Τέχνη που να είναι μεγαλειώδης κι ειλικρινής και να μην είναι αυτοβιογραφική; Είναι εντυπωσιακό πως αυτή η διαδικασία που μοιάζει με αποπροσωποποίηση, αυτή η διαχείρηση του τραύματος έχει συχνά αποτέλεσμα με θετικό πρόσιμο. Σαν θεατές αναγνωρίζουμε στα έργα τους δικούς μας περιορισμούς, την δική μας σκοτεινιά αλλά η εμπειρία είναι θετική, συνδέεται με συναισθήματα ευχαρίστησης, αντίστοιχα της αριστοτελικής κάθαρσης. Παράλληλα, συχνά οι ίδιοι οι καλλιτέχνες παράγουν, αν μου επιτραπεί η έκφραση, “χαρούμενα” έργα σαν αποτέλεσμα αρνητικών βιωμάτων.

Σαν καλλιτέχνες σας καλούμε να αναγνωρίσετε μέσα στα έργα μας τον εαυτό σας.

Βρυττιά Γρηγορία, εικαστικός/επιμελήτρια

Συμμετέχοντες καλλιτέχνες: Αγαθού Αναστασία, Βρυττιά Γρηγορία, Βολκώβ Ιάκωβος, Γιακουμάκης Λεφτέρης, Γιανναράκη Νατάσα, Ζήνας Χρίστος, Κοντομηνάς Γιώργος, Λαδιανός Κων/νος, Μπότουλας Βασίλης, Μπουζίκα Ιωάννα, Πανάγου-Παπαδάκη Σταυρούλα, Παρλαμάς Μιχάλης, Πρωτόπαπας Δημήτρης, Ρουσιώτη Μαίρη, Σμακ Γιώργος, Στεφάνου Μαίρη, Χαϊδαλής Κων/νος, Χαρωνίτη Αριστέα, Νταραρά Εύα, Φορνάρο Έλενα.

Σημείωση: Η έκθεση είναι στον 7ο όροφο. Για την είσοδό σας θα χτυπήσετε το κουδούνι και σας παρακαλούμε να χρησιμοποιήσετε το αριστερό ασανσέρ.