Η έκθεση της Κριστέλ Μακρή "Ιστορίες της Τρούμπας" αντλεί έμπνευση από την εργατική περιοχή του Πειραιά και συγκεκριμένα της Τρούμπας ως μια κοινωνικοπολιτική και οικονομική τοπιογραφία της Ελλάδας από τη δεκαετία του πενήντα ως σήμερα. Καταπιάνεται με την εργασία των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων σε εργοστάσια, κατασκευαστικές, οίκους ανοχής και καμπαρέ που δραστηριοποιούνται γύρω από τη ναυτιλία (διεθνή πληρώματα και αμερικανικός στόλος). Η Τρούμπα αποτελεί ένα ιδιαίτερο τοπόσημο που χαρακτηρίζεται από υπέρμετρη στερεοτυπική αναπαράσταση της ετεροκανονικής σεξουαλικότητας και μετατράπηκε σε φολκλόρ εικόνα του κινηματογράφου της δεκαετίας του εξήντα. Η Μακρή σχολιάζει με χιούμορ και επιτηδευμένη ελαφρότητα την έλλειψη δεξιοτεχνίας των ανδροκρατούμενων επαγγελμάτων, τις συνθήκες εργασίας των εργατριών του σεξ και το δίκτυο κοινωνικών σχέσεων και αλληλεξαρτώμενων εμπορίων που απορρέει από την πορνεία (νταβατζήδες, προστάτες, ιδιοκτήτες μπαρ κ.ο.κ)

Kείμενο Eλένης Ρήγα