Αφορμή της έκθεσης «But are we the only dreamed ones?» αποτελεί η ανταλλαγή αλληλογραφίας μεταξύ της Ίνγκεμποργκ Μπάχμαν και του Πάουλ Τσέλαν, δύο από τις σημαντικότερες μορφές της ποίησης και της λογοτεχνίας του 20ού αιώνα. Η δραματική και αδιέξοδη σχέση τους σχηματίστηκε κατά την αμοιβαιότητα των γραμμάτων τους, που για περίπου 20 χρόνια ανακούφιζαν τις υπαρξιακές αναζητήσεις τους, ενώ ταυτόχρονα διαμόρφωναν τα ποιητικά τους έργα. Αξιοθαύμαστο χαρακτηριστικό της ένωσης αυτής είναι η δημιουργία ενός ιδιόμορφου γλωσσικού πλέγματος, το οποίο βασίζεται στον έρωτα και την αμφισβήτηση, πλάθοντας ποίηση πυκνή με μυστικές αντηχήσεις.

Κάπου εδώ διαφαίνεται και το ζήτημα που πραγματεύεται η παρούσα έκθεση, η εφεύρεση μιας «γλώσσας» προσωπικής, ρομαντικής και ταυτόχρονα ερωτικής, απέναντι στον ίδιο τον καλλιτέχνη, ένα αλφάβητο που μονάχα η ενσυναίσθηση και το τραύμα μπορούν να προφέρουν. Παρατηρώντας τα δίπολα που αναπτύσσονται μεταξύ καλλιτέχνη και εικαστικής δημιουργίας, η σχέση αυτή είναι αδιαμφισβήτητα ένα ρομάντζο και τυλίγεται με την εφεύρεση του προσωπικού αυτού ιδιώματος. Όχι σπάνια, θραύσματα αυτής της γλώσσας εντοπίζονται σκορπισμένα στα έργα τους. Μικρές χειρονομίες, μια διαφορετική παρατήρηση του έργου τους, προδίδουν τελικά τον χαρακτήρα που θέλει να τονίσει η έκθεση: η εικαστική πράξη αποτελείται από λόγια ερωτικά.

Ο θεατής καλείται να ανακαλύψει τον υποδερμικό ρομαντισμό που διακατέχει τους τρεις νέους καλλιτέχνες που απαρτίζουν την έκθεση. Οι Ελένη Τσαμαδιά, Alizée Gazeau και Κωνσταντίνος Γιώτης, μέσα από διαφορετικά πρίσματα, επιβεβαιώνουν την ύπαρξη της χαμένης γλώσσας των ερωτευμένων. Ο έρωτας δεν περιορίζεται στον Άλλον, καθώς οι καλλιτέχνες χρησιμοποιούν ρομαντικές χειρονομίες για να προσεγγίσουν την ύπαρξη, την αμφισβήτηση, το ταξίδι του καλλιτέχνη, την ίδια την εικαστική δημιουργία. Σκάβοντας στο υποσυνείδητο, παρατηρώντας τα σημεία που δεν είναι ορατά, οδηγούμενοι από σκιές συλλέγουν θραύσματα - απώλειες και όνειρα - για να γεννήσουν το δικό τους αλφάβητο: την γλώσσα των ονειρεμένων.

"Life is not going to accommodate us, Ingeborg; waiting for that would surely be the most unfitting way for us to be. Be - yes, we can and are allowed to do so. To be - be there for another. Even if it is only a few words, alla breve, one letter once a month: the heart will know how to live."

Τσέλαν στην Μπάχμαν, 31 Οκτ. 1957