"Γεια σου Φλάουμι, πηγαίνουμε στο ποτάμι για να χαζέψουμε τον αντικατροπτισμό μας, θέλεις να έρθεις μαζί μας;" ρωτούν οι χαρακτήρες σε σχήμα καρό το προβληματισμένο νεαρό μέλος της κοινότητάς τους, Φλάουμι.

Όπως σε πολλά από τα κόμικς της Amelie von Wulffen στα οποία πρωταγωνιστούν ομιλώντα σχήματα, μικρά ζώα, λαχανικά και φρούτα, έμποροι έργων τέχνης, η ίδια η καλλιτέχνιδα και ο Βερολινέζικος κύκλος της, στην Flaumi is Developing Splendidly (Η Φλάουμι Αναπτύσσεται Έκτακτα)- μία από τις τέσσερεις ιστορίες που εκδίδονται στα Αγγλικά με την ευκαιρία της έκθεσης στο Radio Athènes- η von Wulffen διερευνά τις περιπέτειες της αντανακλαστικής αναπαράστασης.

Ο καθρέφτης (το ποτἀμι σε αυτή την περίπτωση) σαν επιφάνεια εγγραφής οπτικών εντυπώσεων αλλά και σαν επιφάνεια πίσω από την οποία υπάρχει περιεχόμενο – σκεφτείτε την Αλίκη Μέσα από τον Καθρέφτη - μπορεί να χρησιμεύσει σαν μεταφορά για τις περίπλοκες αφηγήσεις που εκτελούνται στον εικονογραφικό χώρο που δημιουργεί η Amelie von Wulffen. «Είμαι ο εραστής ή ο αγαπημένος - αυτός που θέλει ή αυτός που τον θέλουν;» ρωτά ο Νάρκισσος του Οβιδίου καθώς συναντά το είδωλό του. Είναι η επιθυμία (φαντασίωση) της ζωγράφου που κοιτάμε, είναι η δική μας επιθυμία (φαντασίωση);

Τα όρια μεταξύ της προσωπικής εμπειρίας και των κοινών κοινωνικών ανησυχιών, του εαυτού και της ενδοβολής, του πραγματικού και του φανταστικού χρόνου και χώρου, εκρήγνυνται στο έργο της von Wulffen, που φαίνεται να αντλεί υλικό από το πεδίο του ασυνείδητου. Ωστόσο, σε αντίθεση με το ασυνείδητο του ψυχαναλυτικού υποκειμένου όπου οι φαντασιώσεις σχετικά με το χρόνο και τον χώρο δεν είναι ποτέ σε πραγματικό χρόνο και χώρο, εδώ συναντάμε το παράδοξο του ταυτόχρονου: παιδικές αναμνήσεις, η ιστορία της ζωγραφικής, σκηνές από σειρές στο Netflix, διαφημίσεις παγωτού, γάτες, βαυαρικά τοπία, εραστές, σκύλοι και εσωτερικοί χώροι συμπτύσσονται στις επιφάνειες που χρησιμοποιεί η καλλιτέχνιδα οι οποίες περιλαμβάνουν διἀφορα υλικά: από καμβά, ξύλο και χαρτί σε πιάνα και έπιπλα όπως ντουλάπια αντίκες, κρεβάτια, καναπέδες και καρέκλες σχολείου.

Πώς μπορεί κανείς να διακρίνει την ονειροπόληση από το πραγματικό γεγονός; Είναι η συγγραφέας και η ηρωίδα ένα και το αυτό; Ή είναι ο ρόλος της καλλιτέχνιδας (του υποκειμένου) διασκορπισμένος σε όλη την αφήγηση; Σκέφτομαι όχι μόνο τις απροσδόκητες σχέσεις μεταξύ του σύγχρονου και του αναχρονιστικού σε πολλά από τα ζωγραφικά έργα και τα κόμικς με μολύβι της von Wulffen -όπως όταν συνομιλεί με τον Francisco de Goya στο αυτοβιογραφικό κόμικ της Am kühlen Tisch (Στο Κούλ Τραπέζι) για παράδειγμα - αλλά και την αφήγηση της ζωγραφικής σαν μέσο και μια "σπειροειδή επανάληψη" που εκδηλώνεται στις παραθέσεις της διαφορετικών ζωγραφικὠν στυλ.

Αιχμηρή και αδιόρατη, σκοτεινή και αστεία, και θα υποστήριζα γεμάτη τρυφερότητα, η Amelie von Wulffen, όπως σημειώνει η καλλιτέχνιδα Amy Sillman: "εκτείνει την ζωγραφική και το σχέδιο οριζόντια, αλλά για να το στείλει κάτω στο βαθύ λαγούμι της καθημερινότητας".

H έκδοση Amelie von Wulffen Hedwig’s Betrayal 4 Comics πραγματοποιήθηκε με την υποστήριξη του Goethe-Institut.

Η έκθεση πραγματοποιείται με την υποστήριξη του Institut für Auslandsbeziehungen.

Οι δράσεις του Radio Athènes στηρίζονται από το Outset Contemporary Art Fund (Ελλάδος).