Την περασμένη Άνοιξη έκανα ένα μεγάλο ταξίδι στην Ανατολή. Ξεκίνησα από την Ταϊλάνδη όπου τον τελευταίο καιρό ζει και εργάζεται ο αδερφός μου, πέρασα στην Καμπότζη για να δω τους ναούς της Ανγκόρ και συνέχισα προς την Ιαπωνία την οποία διέσχισα με τρένο από το Νότο προς το Βορρά. Ήταν η δεύτερή μου φορά στην Ιαπωνία, είχα επισκεφτεί το Τόκιο και το Κιότο την Άνοιξη του 2016, έψαξα για το Φούτζι και είδα μερικούς περίφημους βραχόκηπους. Είχα πάει απροετοίμαστη, χωρίς smartphone και μεγάλο μέρος του ταξιδιού το πέρασα ψάχνοντας την έξοδο από το σταθμό του μετρό. Αυτή τη φορά προετοίμασα το ταξίδι όπως θα προετοίμαζα ένα έργο. Έκανα μια λίστα με αναφορές και προορισμούς έχοντας ως γνώμονα την ιδέα του Ηφαιστείου, κυριολεκτικά ή μεταφορικά. (Για παράδειγμα, σημείωσα τον Ναό Έραγουαν στην Μπανγκόκ, όπου φιλοξενείται το άγαλμα της θεότητας με τα τέσσερα πρόσωπα η οποία απαντάει στις προσευχές και όπου το 2015 εξερράγη μία βόμβα με πολλά θύματα. Τα αφιερώματα 1000 οριγκάμι γερανών στο Μνημείο Ειρήνης στην Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι. Τους πέτρινους Βούδες στο Ουσούκι σκαλισμένους σε μαλακό ηφαιστειακό πέτρωμα από το βουνό Άσο. Τον ήλιο να ανατέλλει μέσα απ’ τον Ειρηνικό, κτλ.)
Σχεδίασα στο χαρτί μια διαδρομή συνδέοντας μεταξύ τους σημεία τα οποία προέκυψαν συγκρίνοντας και συνδυάζοντας δρομολόγια αεροπλάνων και τρένων, προβλέψεις του google maps, υποδείξεις του trip advisor, προσφορές ξενοδοχείων και ξεκίνησα να δω αν θα βγει. Πήρα μαζί μου την αναλογική κάμερα που έχω απ’ τον πατέρα μου (την οποία είχε αγοράσει στην Ιαπωνία το 70 όταν επισκέφτηκε την Διεθνή έκθεση στην Όσακα) και τράβηξα σλάιντ από τα αξιοθέατα. Στη διάρκεια του πρώτου ταξιδιού στην Ιαπωνία, γνώρισα περιστασιακά κάποιους Ιάπωνες τους οποίους έκανα φίλους στο Instagram. Στη διάρκεια του πρόσφατου ταξιδιού, έτυχε μερικές φορές να βρεθώ σε ένα μέρος από το οποίο είχα δει ποστ νωρίτερα την ίδια μέρα. Λόγω του πολύ στριμωγμένου και όχι πολύ ρεαλιστικού προγράμματος το οποίο είχα επινοήσει στο χαρτί, πολλές φορές έφτασα στον προορισμό μου μετά το κλείσιμο και λίγο πριν πέσει το φως. Στην Καμακούρα, κατάφερα να τραβήξω μόνο ένα υποφωτισμένο σλάιντ από το κεφάλι του Μεγάλου Βούδα να προεξέχει πάνω από την κλειστή πύλη. Ευτυχώς, κάποιος είχε νωρίτερα ποστάρει λεπτομέρειες από το άγαλμα, έτσι θεωρώ ότι κι εγώ τον είδα.
Σύντροφός μου σε αυτό το ταξίδι ήταν οι “Ιστορίες Φαντασμάτων από την Ιαπωνία” του Λευκάδιου Χερν. Από εκεί παραθέτω: “Υπάρχουν παλιές παράξενες γιαπωνέζικες δοξασίες για τη μαγική αποτελεσματικότητα μιας συγκεκριμένης πνευματικής διαδικασίας που υποδηλώνεται, αλλά δεν περιγράφεται ξεκάθαρα, με το ρήμα ναζοράερου. Η ίδια η λέξη δε μπορεί να αποδοθεί επαρκώς με καμία αντίστοιχη αγγλική. Τυπικές ερμηνείες του ναζοράερου, σύμφωνα με τα λεξικά, είναι ‘να μιμείσαι’, ‘να συγκρίνεις’, ‘να παρομοιάζεις’, αλλά η εσωτερική σημασία είναι να αντικαθιστάς στη φαντασία ένα αντικείμενο ή πράξη με ένα άλλο, ώστε να επιφέρεις κάποιο μαγικό ή θαυμαστό αποτέλεσμα.”

—Ντὀρα Οικονόμου, Μάιος 2019