Τα αντικείμενα στον χώρο ποικίλλουν ως προς το μέσο: από έτοιμα και προσαρμοσμένα κοστούμια και κοσμήματα μαζικής παραγωγής, σε κατασκευασμένα σύνολα, ζωγραφισμένα εμαγιέ και αντικείμενα, τα «χαμηλά» ή τα απορριπτέα υλικά συχνά χρησιμοποιούνται για να εξυπηρετήσουν μια εναλλακτικά πειστική ή σε αντίθεση, λεπτή φόρμα ψευδαισθήσεων. Οι ορειχάλκινες ταινίες, οι λεπτές λαμαρίνες, τα γυαλόχαρτα, τα ξύσματα, οι διάφορες χειροτεχνίες, τα φύλλα κασσίτερου και άλλα υλικά που βρίσκονται ή είναι έτοιμα προς χρήση, ψεκάζονται με χρυσό χρώμα για να βοηθήσουν αυτή την ψευδαίσθηση. Υπάρχουν επίσης πίνακες μικρού μεγέθους σε ορείχαλκο με διάφορες μορφές σμάλτου, η οποία είναι μια τεχνική κατασκεύης κοσμημάτων καθώς και εικονογραφίας. Οι πίνακες αυτοί προκαλούν μια στενή εγγύτητα στο έργο μέσω της μικρής κλίμακας και των επιφανειών τους, γεγονός που υποδηλώνει ότι πρέπει να αγγίζονται και να κρατιούνται στο χέρι, να τοποθετούνται στην τσέπη ή σε ένα ράφι και συνεπώς συγγενεύουν περισσότερο με τα τάματα, τις μινιατούρες ή με απλά διακοσμητικά αντικείμενα, από οποιαδήποτε άλλη σπουδαία ζωγραφική παράδοση.

Τα έργα παρουσιάζονται σε βελούδινες προσθήκες που υποδηλώνουν στρατηγικές δανεισμού: μισό-κοσμηματοπωλείο, μισό-πάγκος αγοράς, μισό-μουσείο. Αυτή η μέθοδος παρουσίασης υποδηλώνει μια ορθολογική και σύνθετη σχέση μεταξύ των συστατικών των αντικειμένων αλλά και το αισθητικά καθοδηγούμενο πλαίσιο της αγοράς ή του καταστήματος. Ενώ υπάρχουν επαναλαμβανόμενες θεματικές όσον αφορά τον συμβολισμό και τη φαντασία - αναπαραστάσεις της αρρενωπότητας, αθλητικά μετάλλια και καρφίτσες, κλασικές και εξπρεσιονιστικές αναφορές στο ύφος - τα αντικείμενα μέσα σε κάθε ομάδα αποφεύγουν συγκεκριμένες αφηγήσεις ως τέτοιες. Αντίθετα, υπάρχει ένα ανοικτό, αντιφατικό σύστημα σύνδεσης, το οποίο κινείται από παιχνιδιάρικες φορμαλιστικές και αφηρημένες μορφές σε πολιτιστικά φορτισμένα σύμβολα μέσα σε αυστηρές και κλασικές τοποθετήσεις.