Οι επιμελητές ξεκίνησαν το A Hollow Place ως μία διερεύνηση της κατακερματισμένης σχέσης μεταξύ του ανθρώπου και του φυσικού μας περιβάλλοντος, που προκλήθηκε από την ταχεία αστική ανάπτυξη, από μια κοινωνία που οδηγείται από την κατανάλωση και η οποία διαχωρίζεται όλο και περισσότερο σε χώρους εξειδικευμένης χρήσης. Το σχίσμα που παράγεται από τα όλο και αυξανόμενη σύνολα ορίων και συνόρων μεταξύ της ανθρώπινης κατάστασης και των φυσικών χώρων μας οδήγησε τελικά να υποβιβάσουμε της εικόνα του στο περιθώριο,θεωρώντας το μόνο ως κάτι που χρειάζεται προστασία από την έμφυτη απληστία μας.Διαμορφώνοντάς το ως βασικά κάτι "άλλο", όμως, χάσαμε την ικανότητα να το αναγνωρίσουμε ως κάτι κρίσιμο για την κατανόηση των δικών μας κινήτρων, στο δικό μας τρόπο σκέψης. Είναι κάτι που ακόμη και στην περίπτωση των σπηλαίων, κοίλων χώρων κάτω από την επιφάνεια της γης,σχηματίζει το υποσυνείδητό μας και κατευθύνει τις ενέργειες και τις επιθυμίες μας.

Μαζί με τη βασιλεία των ονείρων, των τεράτων, του κακού, και των μαγικών κόσμων, τα σπήλαια και τα λαγούμια, πιο πολύ από άλλες πτυχές του φυσικού κόσμου, έχουν εξαφανιστεί από το κοινό μας φαντασιακό. Γίνονται ολοένα και περισσότερο χώροι που βιώνουμε μόνο μέσα από συρμούς τρένων που μας επιτρέπουν να διασχίζουμε τις πόλεις μας γρηγορότερα, είτε είναι γεμάτα με όλους τους σωλήνες, τα καλώδια και τα κανάλια που δεν θέλουμε να βλέπουμε στην επιφάνεια.

Στη δεύτερη αυτή έκδοση, το A Hollow Place εξετάζει το ρόλο του χθόνιου ως ένα "άλλο μέρος", μια ετεροτοπία, του ασυνείδητου. Ένας εσωτερικός χώρος στον οποίο οι επιθυμίες, οι συγκρούσεις, οι ελπίδες, τα όνειρα, το παρόν και το μέλλον συγκρούονται, διαμορφώνουν τον τρόπο δράσης μας, αντιδρούν σε εξωτερικά ερεθίσματα και δημιουργούν νέους κοινωνικούς δεσμούς. Είναι ο χώρος στον οποίο διαμορφώνεται ο εσωτερικός μας κόσμος και όπου τελικά οι κοινωνίες και οι πολιτισμός μας δημιουργούνται. Θέτοντας ως βάση το βρεφοκομείο, ένα τόπο που βιώνουμε μέσα από διαφορετικές οπτικές γωνίες ως νεογέννητοι και ως ενήλικες, έχουμε την αφετηρία για τις επεμβάσεις των καλλιτεχνών. Μέσα από τα έργα τους, οι τέσσερις προσκεκλημένοι καλλιτέχνες θα αποκαλύψουν πτυχές που συνδέουν την υποσυνείδητη ή και ασυνείδητη σκέψη μας με τα όνειρα και τις ελπίδες για το «μέλλον μας». Με παρόμοιο τρόπο,δημιουργούμε συλλογικά φαντασιώσεις γύρω από την ιδέα ενός βρεφοκομείου και τη νέα ζωή που συνδέουμε με αυτό. Ωστόσο, τα ζητήματα που εγείρει η ευαίσθητη προσέγγισή τους μας θυμίζουν τις σκληρές δομές που κυβερνούν το σώμα μας στην κοινωνία. Δομές τις οποίες σχεδόν ποτέ δε παρατηρούμε, που δε τις αναλογιζόμαστε, αλλά οι οποίες περιορίζουν την αλληλεπίδρασή μας με τον κόσμο. Οι ίδιες δομές που αντιμετωπίζουμε για πρώτη φορά ως νεογέννητα στα λίκνα, οι οποίες μας χωρίζουν για πρώτη φορά από το οικείο και μας τοποθετούν σε ένα στείρο και μηχανικό περιβάλλον.

Έτσι, ο χώρος του Yellow Brick λειτουργεί, όπως και στο βρεφοκομείο της παραπάνω εικόνας, ως μια white cube όπου μεταφέρονται οι χειρονομίες που σχεδιάστηκαν στο σπήλαιο και αποκτούν την ιδιότητα του “Έργου Τέχνης” ως προϊόν του αποδεκτού κοινωνικού κανόνα.Παρόμοια με ένα νεογέννητο τοποθετημένο στο βρεφοκομείο, υποβάλλονται σε μια «διαδικασία γέννησης» όπως υπαγορεύεται από τη βιοπολιτική του πολιτισμού.

*: Η σπηλιά είναι προσβάσιμη μόνο μέσω ενός στενού μονοπατιού και η είσοδός της είναι εξαιρετικά χαμηλή, καθώς επίσης και το εσωτερικό της. Αποτέλεσμα αυτού είναι ότι δυστυχώς άτομα με κινητικές δυσκολίες δεν θα μπορούν να εισέλθουν στο εσωτερικό. Επίσης το μέγεθος της σπηλιάς περιορίζει το σύνολο των θεατών σε 4-5 επισκέπτες ανά πάσα στιγμή.

Με την υποστήριξη του:
 Outset