Το χιούμορ συνοδεύεται από την ελευθερία, η οποία δίνει την δυνατότητα να ειπωθούν αλήθειες που κρύβουμε, φοβόμαστε ή δεν αισθανόμαστε το δικαίωμα να καταγράψουμε. Οι καλλιτέχνες καταργώντας τους φραγμούς και τα όρια της πραγματικότητας, ενσωματώνουν στα γλυπτά τους διάφορα είδη (αντικείμενα, ζώα, κ.ά.) παίζοντας με τις λέξεις και τις απεικονίσεις, επιτυγχάνοντας μια εκτροπή του πραγματικού και του αποτελέσματός τους. Ένα αποτέλεσμα υβριδικό, ειρωνικό, αλληγορικό, μεταφορικό και σουρεαλιστικό που δημιουργεί έκπληξη και απορία.  Έργα με σκωπτική διάθεση, που σε καλούν να μπεις στο παιχνίδι τους για να τα κατανοήσεις και να τα απολαύσεις. Το αποτέλεσμα εκπλήσσει τον θεατή και τον καλεί να αποκρυπτογραφήσει τα κρυμμένα μηνύματα που ελλοχεύουν.

O Χρίστος Καράς με τον Άνθρωπο που Εισπνέει τα Λόγια του ασκεί έντονη κριτική απέναντι σε σημεία των καιρών και κοινωνικές συμπεριφορές που είναι πάντα επίκαιρες. Ο Daniel Hourdé με το έργο La Fête est finie αποτυπώνει την σχέση με το θάνατο χρησιμοποιώντας μια γλωσσική υπερβολή. Στο έργο του η ματαιοδοξία και η τραγικότητα αποδίδονται με θεατρικά στοιχεία, σαν να βρισκόμαστε μπροστά από μια πραγματική σκηνή του τέλος μιας γιορτής και ταυτοχρόνως της ζωής. Τα έργα του Jean-Michel Pradel-Fraysse αποτελούν πρόσχημα αξιολογώντας την ανθρώπινη ύπαρξη με ειρωνικό στοχασμό. Ο Jean-Paul Douziech με το έργο Hermès 2000 παρουσιάζει έναν σύγχρονο Ερμή ο οποίος σαγηνευμένος από τα ανθρώπινα επιτεύγματα εγκαταλείπει τα μικρά φτερά του και στη θέση τους τοποθετεί κινητήρες. Από την άλλη η γλύπτρια Françoise Carrasco με τα έργα Baisers piquants και Asphyxie μεταμορφώνει τις κρυφές μας σκέψεις, φόβους και ανησυχίες. Τα γλυπτά της αντανακλούν τις αλήθειες που δε θα τολμούσαμε να παραδεχτούμε, μια μελαγχολία με έντονο σαρκασμό.  Ένα έργο του 1937 του Jean Lambert-Rucki, με τίτλο Entre Chien et Chat, παίζει με τον αιώνιο μύθο ανάμεσα στη σχέση των δύο ζώων.  Στο έργο του η γάτα κοιτά με περιφρονητικό και υπεροπτικό ύφος τον σκύλο, γνωρίζοντας την ανωτερότητά της λόγω της ευκινησίας της. Ο Joost van den Toorn με το έργο Kidney Café διακωμωδεί την ανθρώπινη πάθηση, ταλαντευόμενος ανάμεσα στο χιούμορ και τη μελαγχολία. Ο Γιώργος Λάμπρου με το Μουσκεμένο Στήθος έχει έντονους συμβολισμούς και δημιουργεί αίσθημα αγωνίας. Η Γαβριέλλα Σίμωσι με το βαθιά ποιητικό της έργο Viens Boire, μετατρέπει έναν γυναικείο κορμό σε ιερό δοχείο από το οποίο αυτό-προσφέρεται στον θεατή. Ο Κυριάκος Ρόκος με το Εξαιρετικά Παρθένο Πικρό Χαμόγελο ανάγει ένα κοινό αντικείμενο καθημερινής χρήσης, όπως είναι ένας ντενεκές λάδι, σε μαγικό εργαλείο από το οποίο ξεχύνεται ένας ολόκληρος κόσμος. Τέλος, το Τρίπτυχο του Φιλόλαου διηγείται με χιουμοριστικό τρόπο τα στάδια της δημιουργίας μιας οικογένειας. Η ποιητική της γλυπτικής του οδηγεί σε μια «μεταφυσική γλυπτική» αντίστοιχη της «pittura metafisica» του De Chirico. 
Η αποκρυπτογράφηση του χιούμορ στα έργα τέχνης μας οδηγεί σε έξυπνους χειρισμούς των σημασιολογικών εννοιών και του αισθητισμού που προκύπτει. Περιπλέκοντας το χιούμορ με την ποίηση, και αντιμετωπίζοντας τη φαντασία με τον παραλογισμό του ανθρώπου, οι καλλιτέχνες δημιουργούν έργα που (προ)καλούν και περιμένουν να αποκαλυφθούν. 
Συμμετέχουν οι καλλιτέχνες: Χρίστος Καράς, Γιώργος Λάμπρου, Κυριάκος Ρόκος, Γαβριέλλα Σίμωσι, Φιλόλαος, Françoise Carrasco, Jean-Paul Douziech, Daniel Hourdé, Jean-Michel Pradel-Fraysse, Jean Lambert Rucki, Joost van den Toorn.