Η Ιστορικός Τέχνης, Νικολένα Καλαϊτζάκη, σημειώνει για το έργο της Μελίνας - Αντριάννας Κωνσταντίνου:

"Η Μελίνα - Αντριάννα Κωνσταντίνου, στην πρώτη της ατομική έκθεση ζωγραφικής, εστιάζει στο ανθρώπινο σώμα, αποτυπώνοντας γυμνά μέρη του, με έναν τρόπο ευλαβικό. Μελετώντας βαθιά την Τέχνη του Lucian Freud, του Francis Bacon και της Frida Khalo, μεταξύ άλλων, στο δικό της εικαστικό μονοπάτι, έπειτα από σκέψη, δουλειά και πειραματισμούς, δημιουργεί έργα που ανήκουν σε έναν κόσμο κλασικό και συνάμα σύγχρονο. Ένας γόνιμος αισθητικά συγκερασμός, με την εικόνα του έκδηλη. Ένας γαλήνιος ύμνος που "μιλάει" απλά, λιτά και στοχευμένα. Μια σπουδή στο ανθρώπινο σώμα.

Πέλματα και χέρια, άνω και κάτω άκρα, γυναικεία στήθη ή σώματα ξαπλωμένα, αποδίδονται όχι ολόκληρα, ως "άρτια" στον ρεαλισμό μας είναι, αλλά σε μέρη τους, τμηματικά, σε διαφόρων διαστάσεων καμβάδες, ή σε χαρτί, με υλικά τους το λάδι, τα ακρυλικά και το κάρβουνο.

Χαρακτηριστικό τους γνώρισμα, τόσο στο επίπεδο της σχεδιαστικής τους προσέγγισης, όσο και στο πλάσιμο των σάρκινων επιφανειών τους, είναι η ήρεμη χειρονομιακή τους απόδοση - εξού και ο χαρακτηρισμός "γαλήνιος ύμνος" ανωτέρω - που σιγοντάρεται από την ήπια χρωματική τους παλέτα, σε φυσικούς τόνους και αρμονικούς συνδυασμούς και διαβαθμίσεις και κυριαρχία του ροζ, σε γαλάζιο ή πράσινο περιβάλλοντα χώρο (σε ορισμένα έργα) προκειμένου να δημιουργηθεί μια επιθυμητή αντίθεση.

Ακόμα, χαρακτηριστικό τους γνώρισμα είναι πως τα γυμνά μέρη του ανθρώπινου σώματος της Μελίνας, παρά την ρεαλιστική τους μήτρα δεν είναι ρεαλιστικά, αλλά είναι πλασμένα σύμφωνα με τους δικούς της κανόνες, με έναν τρόπο ελεύθερο.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει η παρατήρηση των έργων ως σύνολο, έτσι όπως τοποθετούνται στον χώρο, σε διάταξη που θυμίζει ένα παζλ, όπου τα κομμάτια του ενώνονται προκειμένου να σχηματίσουν έναν άνθρωπο που όμως δεν ολοκληρώνεται. Κι εδώ έρχεται το ερώτημα: γιατί ο άνθρωπος μένει ανολοκλήρωτος; Ο θεατής μπορεί να δώσει τις δικές του απαντήσεις."