Στην έκθεση παρουσιάζονται έργα σε ξύλο τα οποία έχουν δημιουργηθεί με την μέθοδο της εγκαυστικής όπως και στην πρώτη της ατομική έκθεση με τη διαφορά ότι αυτή τη φορά είναι ζωγραφισμένα με αλλεπάλληλες επιστρώσεις κεριού με λάδι μια τεχνική που επιτρέπει την δημιουργία περισσότερων λεπτομερειών.

Στην έκθεση κυρίως παρουσιάζονται εσωτερικά δωματίων όπου η ανθρώπινη παρουσία ή απουσία λειτουργεί σαν ένα μέρος του πίνακα και όχι ως βάση του. Το ανθρώπινο στοιχείο, όπου υπάρχει, συνδέεται, γίνεται ένα, με τα εσωτερικά δωματίων αφήνοντας το βλέμμα να περιπλανηθεί στους χώρους. Εκεί, μέσα σε μία “συνθήκη“ ονείρου, το πραγματικό μεταμορφώνεται, μετακινείται προς το φαντασιακό. Αυτό επιτυγχάνεται ιδιαίτερα με την χρήση του κεριού που λειτουργεί σαν διαφάνεια προσδίδοντας τελικά μια αέρινη ατμόσφαιρα.

Τα έργα άλλοτε με μεγάλη λεπτομέρεια, άλλοτε με αδρές πινελιές ή πλακάτες κέρινες επιφάνειες μας αφήνουν μια μελαγχολία ενός μέλλοντος που δεν έχουμε ζήσει ακόμη. Όπως προλογίζει στον κατάλογο της έκθεσης ο συγγραφέας Χρήστος Χωμενίδης “… Ήρθα αντιμέτωπος μαζί τους και ευθύς θυμήθηκα, σαν να τον είχα γράψει μόλις χθες τον “Υπερσυντέλικο“ … Στην χώρα των διαψευσμένων ελπίδων. Εκεί όπου τα ρολόγια δείχνουν πάντα παρά πέντε…”