Πακετάρεις και τρέχεις στο αεροδρόμιο να προλάβεις την πτήση για Ιαπωνία. Φτάνεις εκεί και παίρνεις το λεωφορείο για Τόκυο,  φωτογραφίζοντας καθοδόν τα τραίνα και τα φορτηγά. Στο Shinjuku ρωτάς το δρόμο στους περαστικούς, κανένας δεν σε καταλαβαίνει γιατί κανένας δεν μιλά τη γλώσσα σου.

Περιδιαβάζεις για μέρες μέσα στην Ginza, την Asakusa, την Akihabara κοιτώντας τους περαστικούς. Ποιοι  είναι, από τι είναι φτιαγμένοι; Η ζέστη είναι αφόρητη στο τέλος του Ιουλίου.

Μετά παίρνεις την ταχεία shinkansen για το Κυότο. Ακολουθείς τους προσκυνητές στον ένα ναό μετά τον άλλο. Η πόλη είναι γεμάτη ποδήλατα. Η ζέστη εδώ είναι πιο ξηρή. Παίρνεις το shinkansen πίσω για το Τόκυο.  

Ενώ η πόλη φαίνεται να λειτουργεί άψογα, καθαρή, λαμπερή, κομψή να σε καλωσορίζει,  είναι όμως τόσο απόμακρη, απρόσιτη. Οπωσδήποτε πρέπει να μιλάς τη γλώσσα τους.

Και μετά όλα τελειώνουν. Παραήταν πολύς ο καιρός που έμεινες ή παραήταν λιγος; Τελικά, τι ήταν αυτό το ταξίδι;"

Ιωαννής Μαλέκος, Σεπτέμβριος 2018