Στην έκθεσή του με τίτλο Still life, o Δημήτρης Αγγελόπουλος εμπλέκεται σ’ ένα παράδοξο παιχνίδι, δίνοντας σε αυτόν τον πασίγνωστο και πολλές φορές παραποιημένο όρο, νέα πνοή. Φέρνοντας τον άνθρωπο στο προσκήνιο, χρίζοντάς τον απόλυτο πρωταγωνιστή, στηρίζει πάνω του τις συνθέσεις του, αφηγούμενος σκηνές «κλεμένες» από τα δωμάτια των πρωταγωνιστών του.
Μας καθιστά, έτσι, θεατές αυτής της «ακίνητης ζωής» του ζωγράφου και των μοντέλων του, σε συνθέσεις που η μια είναι οργανική συνέχεια της άλλης.
Με αυτό το σκεπτικό, ο Δημήτρης Αγγελόπουλος δανείζεται τον όρο και δημιουργεί έργα, συνήθως μεγάλων διαστάσεων αλλά και μικρότερα, όπου η ανθρωποκεντρική σύνθεση είναι πλασμένη έντονα, με δυνατή και χειρονομιακή πινελιά, τα πορτρέτα είναι στιβαρά με έντονο βλέμμα, δίνοντας την εντύπωση πως ναι μεν είναι ζωντανά αλλά ταυτοχρόνως είναι και στάσιμα, ακίνητα.
Η ζωγραφική του Δημήτρη Αγγελόπουλου είναι μία πρόταση για επιστροφή στην κλασσική ζωγραφική, αυτήν με το σπουδαίο πλάσιμο. Παρά το νεαρό της ηλικίας του κατορθώνει να δημιουργήσει εικόνες ουσιαστικές, αδιαφορώντας για περιττές λεπτομέρειες και περισπασμούς, απορρίπτοντας δήθεν συμβολισμούς, με αποτέλεσμα ο θεατής να γίνεται αναπόσπαστο μέρος μιας εικόνας που τον συγκλονίζει.