Όταν δεν βλέπουμε πια έναν άνθρωπο, το πρόσωπό του χάνεται. Σταματά να υπάρχει ακόμα και στην οπτική μας μνήμη. Καταλήγουμε να τον θυμόμαστε μόνο από φωτογραφίες.
Θα ‘λεγε κανείς ότι το πρόσωπο είναι τόσο αεικίνητο, ή μάλλον ότι αντανακλά τόσο καλά την πολυδιάστατη προσωπικότητά του, που δεν είμαστε πλέον ικανοί να θυμόμαστε όλες τις στιγμές του, όπως από μια κινηματογραφική ξεχνάμε τα περισσότερα καρέ που την συντελούν. Και, πικρή ειρωνεία, όσο πιο καλά γνωρίζαμε το πρόσωπο αυτό, τόσο πιο δύσκολα το ανακαλούμε στη μνήμη μας. Υπάρχουν κάποια πορτραίτα από την μία, κάποιες φανταστικές εικόνες από τη άλλη. Τα έργα συνίστανται σε επάλληλες εκτυπώσεις: η υπέρθεση κάθε εικόνας στο πορτραίτο οδηγεί σε μια διαφορετική, πιο αληθινή, ανάγνωση του προσώπου.

Η έκθεση αποτελείται από 30 περίπου μικρά χαρακτικά με τεχνική της οξυγραφίας (eau-forte), τρεις γενιές των μελών μιας οικογένειας.
Τέλει στο πλαίσιο του 4th Athens Print Fest (το 4ο Διεθνές Φεστιβάλ Χαρακτικής και Εκτυπώσεων της Αθήνας) με θέμα «Νόστος» (1-31 Οκτώβριος 2018) που διοργανώνει η Ένωση Ελλήνων Χαρακτών.