Η πόλη με τα γεωμετρικά της σχήματα, τα γαιώδη υποβλητικά χρώματα και τα υπαινικτικά γκρίζα βρίσκεται εκεί μυστηριώδης και με μια αίσθηση νοσταλγίας. Το μαύρο χρώμα την κάνει πιο θλιβερή, αλλά ένα κίτρινο μπορεί να αλλάξει αυτόματα την διάθεσή της.
Άλλοτε αποτυπώνεται το παιχνίδισμα από τα φώτα της και άλλοτε στέκει μπροστά στον θεατή ζωντανή με τα κτίρια και τους δρόμους της σε κίνηση. Τα γκράφιτι στους τοίχους είναι ένα ακόμη σημάδι αυτής της ζωντάνιας της ενώ τα κλειστά παραθυρόφυλα μαρτυρούν την κατά περιόδους σιωπή της.
Η πόλη του Αϊβαζόγλου είναι κυρίως ρεαλιστική αν και κάποιες φορές η πραγματικότητα μοιάζει να παραμορφώνεται με σκοπό να εκφράσει τα συναισθήματα και την ιδιαίτερη εσωτερική οπτική του καλλιτέχνη: στοιχεία του αστικού τοπίου αποδίδονται σαν γεωμετρικά στερεά με εξπρεσιονιστική χροιά.
Ο ίδιος λέει: “Στη δουλειά μου διακρίνονται η ταπεινή συγκίνηση προς ασήμαντες εικόνες που τις απομονώνει το μάτι και το προσωπικό βίωμα. Το χρώμα και το φως έχουν ιδιαίτερη σημασία για τη δημιουργία μιας ονειρικής ατμόσφαιρας που χαρακτηρίζει τα έργα μου”.
Η ονειρική αυτή ατμόσφαιρα είναι αισθητή σε όλο του το έργο. Οι εικόνες της πόλης του δεν ξέρουμε αν είναι αληθινές ή αν πρόκειται για στιγμιότυπα που έχουν χαρακτεί στο μυαλό του. Είναι πραγματικότητα ή φευγαλέα ανάμνηση; Ένα είναι το σίγουρο στο έργο του: οι φόρμες και το χρώμα αρκούν για να συγκινήσουν τον θεατή.

 

τΗρα Παπαποστόλου
Κριτικός & Ιστορικός Τέχνης