Μνήμη, μυστήριο.

Το ερώτημα για το αν ο άνθρωπος γεννιέται tabula rasa ή αν έρχεται στον κόσμο με προϋπάρχουσες, έμφυτες γνώσεις απασχολεί μέχρι και σήμερα τη φιλοσοφική συζήτηση. Οι εμπειρίες της βρεφικής-νηπιακής ηλικίας αποτυπώνονται στη μνήμη και καθορίζουν την πορεία του ανθρώπου, παρόλο που οι αναμνήσεις αυτής της εποχής είναι μηδαμινές.

Πόσο διαφορετική είναι η ανάμνηση από τη μνήμη. Πόσο εύκολο να αναπολήσεις μία στιγμή από το παρελθόν, να θυμηθείς, να νοσταλγήσεις. Πόσο δύσκολο να ξεφύγεις απ’τις μνήμες σου. Και τί σημαίνει μνήμη τελικά για τον καθένα ξεχωριστά; Μνήμη είναι ο άνθρωπος, μία έννοια, ένα συναίσθημα, ένα αντικείμενο, μία μυρωδιά, ένας άλλος άνθρωπος. Μικρά και μεγάλα πράγματα που επαναφέρουν στην επιφάνεια αναμνήσεις, δίχως έλεγχο. Ρημάζουν, ευεργετούν, ερημώνουν.

Η έκθεση «Ερειπωμένη Μνήμη» επιχειρεί να αποτυπώσει εικαστικά τη μνήμη. Εννέα σύγχρονοι καλλιτέχνες εξετάζουν τον τρόπο με τον οποίο ο άνθρωπος εξελίσσεται βάσει των εμπειριών του, την απώλεια που ελλοχεύει να πάρει τη θέση της νοσταλγίας, το ότι «...ο τόπος είναι τα πρόσωπα. Πως μόνο τον τόπο νοσταλγούμε. Εκεί θα αναστηθούν και τα πρόσωπα, ίδια όπως ήτανε παλιά. Στους οικείους τόπους μάς καρτερούν υπομονετικά, ανέγγιχτα από το χρόνο».

Τί είναι τόπος; Τί είναι μνήμη; Μυστήριο.