Πρόκειται για έργα που παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά στο Παρίσι το 1992, εποχή κατά την οποία η αισθαντική ιδιοσυγκρασία του ζωγράφου σε συνδυασμό με την εσωτερική ανάγκη για συνεχή ανανέωση της εικαστικής του γλώσσας, τον είχαν ωθήσει να αντιληφθεί το θέμα της «οικολογίας» ως αίτημα για τη διαμόρφωση ενός νέου τρόπου ζωής.

«Ήθελα να δείξω την περιβαλλοντική καταστροφή που έρχεται, αλλά και την αντίστροφη κατάσταση: ένα νέο ελπιδοφόρο ξεκίνημα» δηλώνει ο κ. Παύλος Σάμιος σχολιάζοντας τη συγκεκριμένη ενότητα έργων.

«Η ιδιαιτερότητα του κ. Σάμιου», αναφέρει ο ιστορικός τέχνης κ. Γιώργος Μυλωνάς, «έγκειται στο ότι συνδυάζει τη δυναμική εξπρεσιονιστική χειρονομία και τον βαθύ χρωματικό λυρισμό».