A Hollow Place

Η ραγδαία αστική ανάπτυξη διέρρηξε τη σχέση μας με το φυσικό περιβάλλον και υποβάθμισε το βασικό του ρόλο στην ανάπτυξη του πολιτισμού μας, περιορίζοντάς το στο περιθώριο του φαντασιακού μας, ως κάτι που πρέπει να προστατευθεί από την ανθρώπινη απληστία μας. Τα σπήλαια και τα λαγούμια, πιο πολύ από άλλες πτυχές του φυσικού κόσμου, έχουν εξαφανιστεί από το κοινό μας φαντασιακό και είτε γίνονται ολοένα και περισσότερο χώροι που βιώνουμε μόνο μέσα από συρμούς τρένων που μας επιτρέπουν να διασχίζουμε τις πόλεις μας γρηγορότερα, είτε είναι γεμάτα με όλους τους σωλήνες, τα καλώδια και τα κανάλια που δεν θέλουμε να βλέπουμε στην επιφάνεια. Το σπήλαιο, το οποίο κάποτε ήταν πρωτίστως ένα φυσικό καταφύγιο, αποθηκευτικός χώρος και τόπος που ενέπνευσε τους μύθους και τα όνειρα μας για έναν "άλλο κόσμο", έχει μετατραπεί σε έναν αποδυναμωμένο χώρο χρήσιμο μόνο για να κρύβουμε εκείνα τα πράγματα που δεν θέλουμε να βλέπουμε ή δε χρειαζόμαστε πλέον.

Τα σπήλαια έχουν χάσει την αύρα, τη μαγεία και την θέση τους ως οι τόποι όπου οι πρόγονοί μας άρχισαν να απεικονίζουν τον κόσμο γύρω τους, πειραματιζόμενοι με χρώματα και σχήματα για να μεταδώσουν μηνύματα σε άλλους. Αυτά τα μέρη, όπου οι άνθρωποι δήλωσαν για πρώτη φορά την ανάγκη τους για τον πολιτισμό και τις τέχνες, έχουν πλέον ερημωθεί από τη παρουσία μας. Το φανταστικό έχει χαθεί από τα σπήλαια ως χώρος συναντήσεως με μυθικά πλάσματα και χώρες που ενέπνεαν αφηγήματα λογοτεχνίας όπως του Cervantes στο επεισόδιο των σπηλαίων του Montesinos, τους υπόγειους κόσμους του Jules Verne ή ακόμα και την ειρωνική και ασεβή απεικόνιση των σπηλαίων της Altamira στο «Les Fleurs Bleues ".

Το «A Hollow Place» είναι ένα μοναδικό έργο στο οποίο δίνεται η ευκαιρία σε τέσσερις διεθνώς αναγνωρισμένους καλλιτέχνες να επανακατοικήσουν μια σπηλιά και να προβληματιστούν για το ρόλο που δίνεται σε αυτό το χώρο μέσα στο σύγχρονο φαντασιακό μας. Οι παρεμβάσεις τους θα γεμίσουν το σπήλαιο ατομικά και μόνο για μια μέρα, δημιουργώντας μια αίσθηση μιας πλανόδιας κοινότητας που μοιράζεται έναν τόπο χωρίς να διεκδικεί την ιδιοκτησία του· επισημαίνοντας κατά περιόδους τα εγγενή του χαρακτηριστικά, της προστασίας αλλά και του περιορισμού, ή προσπαθώντας να δημιουργήσουν μια προσωρινή κατοικία χωρίς να την αξιώνουν ως δική τους, χωρίς να αφήσουν κανένα ίχνος από το πέρασμα τους.

«The Smith and the Cave», ως η πρώτη έκδοση αυτού του έργου, διερευνά την υλικότητα της σπηλιάς, την αίσθηση της παραβίασης ενός οικείου χώρου κατά την είσοδο σε αυτόν, σε αντίθεση με την αίσθηση προστασίας που μας παρέχει. Η εικόνα του σιδηρουργού/δημιουργού (Smith), σε αυτό το πλαίσιο, κάνει μια ιστορική αναφορά (Deleuze και Guattari, A Thousand Plateux, 1227: Treaty on Nomadology) σε έναν πλανόδιο ο οποίος κατοικεί προσωρινά σε μια γη που δεν του ανήκει, αλλά παρόλα αυτά του εξασφαλίζει την επιβίωσή του μέσω της εξόρυξης πολύτιμων αγαθών. Οι Smiths ακροβατούν μεταξύ της ζωής των νομάδων όσο και των «επιδημητικών» ανθρώπων, καθώς μετακινούνται μόλις εκμεταλλευτούν τη γη που κατοικούν, αφήνοντας πίσω τους να καλυφθεί το κενό, και σχεδόν κανένα ίχνος της ζωής τους. Είναι κάτοικοι των σπηλαίων όχι από φυσικού, αλλά διαμέσου της τέχνης τους. Τα χαρακτηριστικά τους δεν είναι ούτε νομαδικά, ούτε οικιστικά, ούτε πλήρως μέρος εκείνου του φυσικού κόσμου που αντιπροσωπεύουν οι σπηλιές και έχει σχεδόν εξαφανιστεί, ούτε εξ ολοκλήρου μέσα στις αστικές δομές που έχουν πάρει την κυριότητα του υπόγειου κόσμου. Η ύπαρξη αυτών των στοιχειών μας είναι απαραίτητη στην κατανόηση των ορίων και των αλληλεπικαλύψεων μεταξύ αυτών των δύο κόσμων, αναγκάζοντάς μας να αναλογιστούμε τη φύση των ανθρωπίνων μετακινήσεων.

Υιοθετώντας αυτή τη θέση και οπτική, οι καλλιτέχνες που προσκαλούνται να συμμετάσχουν σε αυτή την πρώτη έκδοση του "A Hollow Place", μέσω μεμονωμένων παρεμβάσεων, οι οποίες θα είναι ορατές μόνο για μία ημέρα, θα αντικατοπτρίζουν την αίσθηση της ευθραυστότητας που δημιουργεί αυτός ο χώρος. Με αυτόν τον τρόπο, όπως ένας σιδηρουργός/δημιουργός, θα εξαγάγουν μια συγκεκριμένη γνώση, αίσθηση και συναίσθημα από το χώρο πριν τον εγκαταλείψουν για τον επόμενο κάτοικο. Τα τέσσερα επεισόδια λαμβάνονται έτσι ως ανεξάρτητα αλλά πολύ καλά διασυνδεδεμένα μέσω του κοινού χώρου αλλά και της αφήγησης που ακολουθείται για όλοι για να επιβεβαιωθεί μια πολιτιστική αξία στον χθόνιο κόσμο και στη σπηλιά ειδικότερα.

*: Η σπηλιά είναι προσβάσιμη μόνο μέσω ενός στενού μονοπατιού και η είσοδός της είναι εξαιρετικά χαμηλή, καθώς επίσης και το εσωτερικό της. Αποτέλεσμα αυτού είναι ότι δυστυχώς άτομα με κινητικές δυσκολίες δεν θα μπορούν να εισέλθουν στο εσωτερικό. Επίσης το μέγεθος της σπηλιάς περιορίζει το σύνολο των θεατών σε 4-5 επισκέπτες ταυτόχρονα

3η Οκτωβρίου2018 – Μαρκέλλα Μανωλιάδη

Η Μαρκέλλα Μανωλιάδη αποφοίτησε από την Κρατική Σχολή Ορχηστικης Τεχνης το 2002. Έχει συνεργαστεί ως περφόρμερ με το Εθνικό Θέατρο, το Εθνικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, την ομάδα χορου Αποτοσώμα, Λάθος Κίνηση, την Ομάδα Χορου Πέρσα Σταματοπούλου κ.α. Αυτή τη περίοδο επικεντρώνεται στον να πειραματίζεται στα πλαίσια της προσωπικής της εργασίας και ερευνά πώς το κινούμενο σώμα μπορεί να υπάρξει μέσα σε άλλους χώρους. Διδάσκει στην Κρατική Σχολή Ορχηστικης Τεχνης . Από το 2008 είναι βοηθός χορογράφος του Αντώνη Φωνιαδάκη. Συνεργάζεσαι ως περφόρμερ με το χοροθέατρο Οκτάνα του Κ.Ρηγος