Η μεγάλη καταστροφή ειρωνικά, και σαν τίτλος χιουμοριστικός, δείχνει κάτι που δεν μπορεί να ελεγχθεί από την ανθρώπινη βούληση (τουλάχιστον στο έσχατο σημείο). Το τέλος είναι εδώ, αλλά από πού μπορεί κανείς να προσεγγίσει αυτό το τέλος ως μεταφυσική; Τι είναι το μεταφυσικό; Η διερεύνηση της ύπαρξης είναι μια άλλη μεταφυσική δράση; Είναι η εσωτερικότητα; Μια προσπάθεια να διαβάσει κανείς τους «κρυφούς» κώδικες και τα κρυφά σημάδια;
Μακάρι να μπορούσα να δημιουργήσω ένα «ιερό βιβλίο». Τι μπορεί να κρύβεται πίσω από αυτό το περιεχόμενο;-
Το κερί της παρηγοριάς, της δέησης, στις θρησκευτικές τελετές. Οι θεραπευτικές ιδιότητές του. Αιώνιο αλλά και εύπλαστο και παροδικό. Ταφικό στα Φαγιούμ. Συντηρεί την φλόγα της ελπίδας που τρεμοπαίζει.
Κάρβουνο, κάτι ξοδεμένο, βασικό συστατικό της ζωής και των πρώτων δημιουργιών, έρχεται να υπενθυμίσει ότι τίποτα δεν τελειώνει οριστικά, αλλά κάτι ξαναρχίζει πάντα δημιουργώντας κάτι άλλο. Άνθρακας ο,τι έχει απομείνει, ο τόσο απαραίτητος για τη ζωή άνθρακας.
Η ελπίδα του ιερού και αόρατου μοτίβου πίσω απο κάθε τετέλεσται, η δυσκολία σύλληψης και παραδοχής του ότι όλα κάποια στιγμή τελειώνουν. Δεν έχει παρά να μελετήσει κανείς τα απολιθώματα. Ολισθαίνοντας στα αέναα και ρευστά σημάδια του καφέ, της μοίρας, σε χίλια-μύρια σημάδια, που αποκτούν περιεχόμενο εικαστικό αφού με κάποιο τρόπο ερμηνεύονται και αποκτούν ειδικό νόημα ως προς τις σχέσεις τους.
Κηλίδες- αποδείξεις, τυχαίες, μαρτυρίες ζωής. Κηλίδες του ρήματος «κάνω». Ρωγμές - «άλλη μια μέρα». Ακόμα μια μέρα. Κάθε μέρα. Ιερή καθημερινότητα, ιερός κάναβος, εν-τυπώσεις. Τυχαίες συνδέσεις. Δάκρυα στο μικροσκόπιο. Μεγάκοσμος και μικρόκοσμος το ίδιο πράγμα. Τοπογραφίες δακρύων. Δάκρυα αποτυπώματα καταστάσεων. Όλα συγκαλυμμένα θα οδηγήσουν σε μια νέα διαλεκτική, σε κάτι νεο που ξεκινά απο τις στάχτες αλλά, φυσικά, θα εκληφθεί σαν κάτι αιώνιο και άφθαρτο.