Με τις λέξεις αυτές, ο Emanuele Coccia στο δοκίμιο του για τα φυτά ταρακούνησε συθέμελα τον κόσμο μας. Αυτή η μεταφορά χρησιμεύει μόνο ως δόλωμα, ένα προπέτασμα καπνού για να παρασύρει τον αναγνώστη στον ύστατο του στόχο: μία ωδή προς το βασίλειο των φυτών.
Πολύ περισσότερο από το απαράμιλλο θέαμα που μας παρέχουν – μία μελωδική αλληλεπίδραση χρωμάτων και μορφών που αλλάζουν διαρκώς – αυτό που μας προξενεί αυτό το βαθύ αίσθημα ευλάβειας προς τα φυτά είναι το συμπεριφερικό τους μοντέλο και η επίγεια αποστολή τους : οι ανέμελες κινήσεις τους, το πόσο απόλυτα εκτεθειμένα και εύθραυστα είναι; η ανιδιοτελής λειτουργία τους προς όφελος των άλλων ειδών.
Η συμπεριφορά του ανθρώπινου είδους ως αντίποδας. Έγκλειστη εντός της σιδερένιας φυλακής του εγώ της, το αφηνιασμένο ξέσπασμα της ανθρωπότητας με μόνο κίνητρο την επιθυμία ήταν αναπόφευκτο, παρ’ όλα αυτά όχι μη αναστρέψιμο!
Πίσω από τα βαμμένα λευκά παράθυρα του KEIV και εντός της σπονδυλωτής δομής του, τέσσερις καλλιτέχνες θα στοχαστούν και θα δράσουν πάνω στο παράδειγμα του Coccia, στη φύση της αντίληψης, στην αλληλεπίδραση, στο σώμα και στα ανεπαίσθητα παιχνίδια του εγώ. Μέσω μίας ποικιλίας μέσων; ήχου, performance, ζωγραφικής και installation θα προκληθούν μετατοπίσεις και συσχετισμοί των αισθήσεων. Ο κάθε καλλιτέχνης θα εξερευνήσει με το δικό του τρόπο τη φυσική οικειότητα μεταξύ του εαυτού και του περιβάλλοντος.
H Μυρτώ Νόα σκοπεύει να διερευνήσει φυσικά τη ρευστή σύνδεση μεταξύ σώματος και περιβάλλοντος, επιτρέποντας στις κινήσεις της να υπαγορεύονται από παρορμήσεις, αισθήσεις και θορύβους.
Το ηχητικό πείραμα του Félix Knûfel έχει σχεδιαστεί για να εκθέσει τις μηχανορραφίες του εγωκεντρικού ανθρώπινου νου, ελπίζοντας να προκαλέσει την προσωρινή αναστολή του μέσω σαμποτάζ και αντιστροφής της αντίληψης.
Μέσα από μια σειρά από ζωγραφικά έργα, η Charlotte Nieuwenhuys απεικονίζει τη γειτονιά της, χρησιμοποιώντας την υποκειμενικότητα και την αφαιρετικότητα ως μέσο για να διερευνήσει πώς η αντίληψη που έχουμε για τον περιβάλλοντα χώρο εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τις ανάγκες και την ευαισθησία μας. Η πρακτική της δεν έχει εννοιολογική κατεύθυνση, δεν προβλέπει το επόμενο βήμα και με αυτήν την προσέγγιση υπογραμμίζει τη σημασία της διασυνδεσιμότητας: ένας πίνακας οδηγεί και ανταποκρίνεται σε έναν άλλο.
Τέλος, η εγκατάσταση της Solanne Bernard αναπαριστά την παραπλανητικού χαρακτήρα προσκόλληση στην τελειότητα και την επιτυχία, ενώ ταυτόχρονα εξυμνεί την αποδοχή της ευθραυστότητας, της αδυναμίας και της ατέλειας ως έγκυρων φορέων ομορφιάς.