Εικόνες ανάμεσα στην Αθήνα και στο Αλμάτι. Ο Χώρος. Ο άνθρωπος στο χώρο. Το αντικείμενο στο χώρο. Αναρίθμητες ακατάπαυστες μεταμορφώσεις. Γλυπτική εν κινήσει. Η φωτογραφία ακινητοποιεί το αεικίνητο. «Χρησιμοποιώ την φωτογραφία σε κάθε στάδιο του έργου γιατί είναι ο μόνος τρόπος να καταλάβω, κάνοντας ένα βήμα πίσω από το έργο. Αντιλαμβάνομαι το γλυπτό μέσα στο τοπίο σαν ένα σταθερό σημείο μέσα σε έναν κόσμο αεικίνητο.» Η φωτογραφία μετατρέπει μια σκηνή της πραγματικότητας σε ονειροπόληση. Η φύση με την καθαρότητά της εκδιώκει τις ανθρώπινες φιγούρες από τα πλάνα της. Η φωτογραφία αφαιρεί την κίνηση και τον ήχο από την πραγματικότητα μεγαλύνοντας την εικόνα. Η θάλασσα, και όχι η φωτογραφία της θάλασσας, παρέχει απεραντοσύνη, κίνηση, ήχο, μυρωδιά, χρώμα, φως, συνείδηση. Η φωτογραφία της θάλασσας είναι εικόνα που δεν έχει βιωθεί, που δεν έχει προετοιμάσει η ζωή: είναι το ελάχιστο της ποιητικής δράσης. Σαν που έγραφε ο Ρίλκε: «Αυτά τα δέντρα είναι υπέροχα, αλλά πιο υπέροχο ακόμα είναι ο έξοχος παθητικός χώρος ανάμεσά τους.»

Μια φωτογραφία είναι μια λέξη που γεννά ρίγος. Το βλέμμα μεταφέρει την εικόνα στο χαρτί, ο γλύπτης μεταφέρει μια φιγούρα σε ύλη, όπως ο ποιητής εκφράζει τον βιωμένο κόσμο του με μια μεταφορά, ένα σχήμα λόγου.

Η Έφη Σκαρβελάκη γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Ηράκλειο της Κρήτης, σπούδασε γλυπτική στην Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας με δάσκαλο τον Γιώργο Λάππα. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις