Ο Δημήτρης Κρέτσης μας προσκαλεί σε ένα «δάσος» που τα δέντρα έχουν «κορμό» τους το χαρτί και τον καμβά, και «φύλλα» τους το λάδι, τη σινική μελάνη, το μολύβι και τα ακρυλικά. Όπως λέει ο ίδιος: «Το δέντρο μας ενώνει με τη γη. Τη γη των προγόνων μας. Με τις ρίζες μας και το παρελθόν μας. Μας ζει, μας τρέφει, μας δροσίζει, μας σκεπάζει από το κάμα του μεσημεριού, από τη βροχή κι από το χιόνι. (….)   Μεγαλώνει το δέντρο και μεγαλώνουμε κι εμείς μαζί του. Μας πάει ψηλά και μας αφήνει, σκαρφαλώνοντας να αγγίξουμε τον ουρανό. Είναι η ελπίδα και το μέλλον μας. Το βρίσκουμε το δέντρο απ’ τους γονείς μας και το δίνουμε στα παιδιά μας. Είναι το δέντρο της ζωής μας!».

Η Ιστορικός Τέχνης και Θεωρίας του Πολιτισμού, Αθηνά Σχινά, αναφέρει:

«Ο Δημήτρης Κρέτσης εμπνέεται από τον περιβάλλοντα χώρο της πατρίδας του, αλλά και από τα δέντρα που ανακρατεί, ως αισθήσεις, στο υποσυνείδητό του, καθώς συνεχόμενα τις εμπλουτίζει με επεξεργαζόμενες εντυπώσεις, μνήμες κι εμπειρίες, που αποκτά μέσα από τις πολλές, όσο και τις συχνές περιηγήσεις του, σε διάφορες περιοχές της επικράτειας. Με σχέδια, στα οποία χρησιμοποιεί μολύβια, άλλοτε σινική μελάνη, πότε πάλι ελαφρές ύλες, ακρυλικά αλλά και λάδια, πάνω σε καμβάδες και χαρτιά, επιλέγει πάντα τα υλικά του, σύμφωνα με τις πτυχές των όψεων που του προσφέρουν τα δέντρα, οι κορμοί και τα φυλλώματά τους, οι άνεμοι και το οπτικοποιημένο τους θρόισμα, οι εποχές των ψυχικών διαθέσεων και οι αναπολήσεις κατά τις ώρες της κάθε μέρας. Τα σχέδια και οι εικαστικές συνθέσεις του συμπληρώνονται με τον τονικό, όσο και τον μορφοχρωματικό διάλογο που αναπτύσσουν οι πρωτοβάθμιες σε σχέση με τις δευτεροβάθμιες ριπές της κάθε σκιάς»,ενώ προσθέτει ότι: «Αναμφισβήτητα ο ζωγράφος γνωρίζει επιδέξια να χειρίζεται και να αναδεικνύει, μέσα από διαβαθμιζόμενες συνομιλίες εντάσεων και υφέσεων, την μορφοπλαστική φωταύγεια, αλλά και την μουσικότητα της κάθε φόρμας του».