"Η αντιφατική ταυτότητα του Νεοέλληνα"
του Κορνήλιου Καστοριάδη

"…Τα κεντρικά στοιχεία του Ελληνικού δράµατος είναι, από τη µια µεριά, η τριπλή αναφορά που περιέχει για µας η παράδοση: αναφορά στους αρχαίους Έλληνες, αναφορά στο Βυζάντιο, αναφορά στην λαϊκή ζωή και κουλτούρα, όπως αυτή δηµιουργήθηκε στους τελευταίους αιώνες του Βυζαντίου και κάτω από την Τουρκοκρατία. Από την άλλη µεριά, η αντιφατική και, θα µπορούσε να πει κανείς, ψυχοπαθολογική σχέση µας µε τον δυτικοευρωπαϊκό πολιτισµό, που περιπλέκεται ακόµα περισσότερο από το γεγονός ότι ο πολιτισµός αυτός έχει µπει εδώ και δεκαετίες σε µία φάση έντονης κρίσης και υποβόσκουσας αποσύνθεσης..."

"Κουλτούρα και Διάφορα"
του Ζακ Λακαριέρ

Μετά το τέλος του Δεύτερο Παγκοσμίου Πολέμου η λέξη κουλτούρα συνδέεται όλο και περισσότερο με τη λέξη ταυτότητα. Η κουλτούρα θα ήταν πριν απ’ όλα για ένα έθνος, για ένα λαό, μία κοινότητα, μία εθνότητα, πράγμα που εξασφαλίζει τη συνοχή της μνήμης της, τη διατήρηση των αξιών της, το σφρίγος και την ακρίβεια της διαχρονικότητάς της. Θα ήταν, για να χρησιμοποιήσουμε την εικόνα ενός σπιτιού, τα θεμέλια και ο σκελετός, αυτό που υποστυλώνει και αυτό που συγκρατεί. Πρόκειται για συντηρητική, στενή ή ακόμη και σοβινιστική αντίληψη της κουλτούρας, γιατί αυτή η κουλτούρα καταλήγει να αποκλείει όλες τις άλλες. Αντί για εξέλιξη ή πολιτιστική επανάσταση θα είχαμε – και σε ορισμένες περιπτώσεις έχουμε – μία επάνοδο στις απαρχές.