Ο Δημήτρης Πανταζής επανασυστήνεται μέσα από επιλεγμένα έργα της τελευταίας δεκαετίας, ενταγμένα όμως σε ένα διαφορετικό εννοιολογικό πλαίσιο. Η αντιπαράθεση μορφικών απεικονίσεων με μη μορφικές επιφάνειες (τυπώματα σε χαρτί) επαναφέρει την προβληματική για την Ηθική στην Τέχνη. Στα οκτώ σε αριθμό ζωγραφικά έργα μεγάλων και μικρών διαστάσεων, το ανθρώπινο κορμί απογυμνωμένο και έκθετο έρχεται σε ένα αποκαλυπτικό διάλογο με την επιστήμη της Ψυχανάλυσης. Από την άλλη μεριά τα επαναλαμβανόμενα γεωμετρικά μοτίβα προσπερνούν το ζήτημα της ζώσας ψυχής, επιλύοντας έτσι τα όποια προβλήματα θρησκευτικού περιεχομένου που προκύπτουν. Η σύγκρουση αυτή όμως δύναται να ορθώσει λόγο και πέρα από τα προφανή συμπεράσματα σχετικά με το δίπολο επιστήμης-θρησκείας. Η σχέση της υποκειμενικότητας με την κοινότητα, της αμαρτίας με την ορθοδοξία, καθώς και της Ύπαρξης με το Θεό είναι κάποια από απο τα προσκείμενα στην αρχική ιδέα περί Ηθικής, ζεύγη που συγγενικά προκύπτουν. Αναλογιζόμενοι την επάνοδο πουριτανικών αντιλήψεων κοινωνικής συμπεριφοράς, η έκθεση αυτή καθρεπτίζει το δικαίωμα του Παγκόσμιου Ανθρώπου για ελευθερία όχι μόνο στον τομέα των Εικαστικών Τεχνών μα και σε κάθε πεδίο σκέψης που αφορά στην Ύπαρξη (οτιδήποτε βρίσκεται κάτω από μια Αρχή).