Η Soohyun Choi μέσω βίντεο, εγκαταστάσεων και ηχητικών έργων προσπαθεί να επανεξετάσει τις δυνατότητες συνάντησης, ως μια χειρονομία κριτικής των ορίων μεταξύ σύγχρονης τέχνης και εργασίας. Ξεκινώντας από την προσωπική οπτική του επισκέπτη-καλλιτέχνη, ακολουθεί έναν πωλητή μπαλονιών και ένα ζογκλέρ από τη γειτονιά που δουλεύει. Αυτά τα δύο επαγγέλματα παραλληλίζονται με την εργασία της σύγχρονης τέχνης, αφού μοιράζονται τη δημιουργική ματαιότητα και τη χαρά, αλλά και την επισφάλεια και την ευαλωτότητα. Η Choi, φέρνει τα μπαλόνια και τις μπάλες juggling στο χώρο της γκαλερί όχι ως αισθητικοποιημένα objets trouvés, αλλά ως χειρονομία δανεισμού που κρατά τόσο την προσωπική όσο και τη χρηματική σχέση με τον ιδιοκτήτη. Αναπόφευκτα οι δομές εξουσίας και οι ιεραρχίες της έκθεσης είναι παρούσες, όμως η εικαστικός παρουσιάζει το έργο της ως συνεργατικό, αμφισβητώντας τη θέση της ως παραγωγού-αυθεντία. Επιπλέον, η ηχητική αφήγηση την οποία έχει σκεφτεί στην κορεατική γλώσσα είναι γραμμένη στα αγγλικά και ακούγεται στα ελληνικά. Περνάει με αυτό τον τρόπο από μια συνεχή διαδικασία μετάφρασης, οδηγώντας μερικώς σε σύγχυση αλλά και ανοίγοντας νέες οπτικές ερμηνείας.